การติดเชื้อเป็นหนึ่งในภาวะแทรกซ้อนที่ร้ายแรงที่สุดหลังจากการเปลี่ยนข้อต่อประดิษฐ์ซึ่งไม่เพียง แต่นำการผ่าตัดหลายครั้งมาให้ผู้ป่วย แต่ยังใช้ทรัพยากรทางการแพทย์จำนวนมาก ในช่วง 10 ปีที่ผ่านมาอัตราการติดเชื้อหลังจากการเปลี่ยนข้อต่อเทียมลดลงอย่างมีนัยสำคัญ แต่อัตราการเติบโตในปัจจุบันของผู้ป่วยที่ได้รับการเปลี่ยนข้อต่อเทียมนั้นเกินกว่าอัตราการลดลงของอัตราการติดเชื้อดังนั้นปัญหาของการติดเชื้อหลังผ่าตัดจึงไม่ควรละเลย
I. สาเหตุของการเจ็บป่วย
การติดเชื้อทดแทนข้อต่อหลังการบินควรได้รับการพิจารณาว่าเป็นการติดเชื้อในโรงพยาบาลด้วยสิ่งมีชีวิตที่ดื้อต่อยา ที่พบมากที่สุดคือ Staphylococcus คิดเป็น 70% ถึง 80%, แบคทีเรียแกรมลบ, anaerobes และกลุ่มที่ไม่ใช่กลุ่ม Streptococci ก็เป็นเรื่องธรรมดาเช่นกัน
การเกิดโรคที่สอง
การติดเชื้อแบ่งออกเป็นสองประเภท: หนึ่งคือการติดเชื้อก่อนและอื่น ๆ คือการติดเชื้อล่าช้าหรือเรียกว่าการติดเชื้อที่เริ่มมีอาการล่าช้า การติดเชื้อในช่วงต้นเกิดจากการเข้ามาของแบคทีเรียโดยตรงในระหว่างการผ่าตัดและมักจะเป็น staphylococcus epidermidis การติดเชื้อที่เริ่มมีอาการล่าช้าเกิดจากการแพร่กระจายของเลือดและมักจะเป็น Staphylococcus aureus ข้อต่อที่ดำเนินการบนมีแนวโน้มที่จะติดเชื้อมากขึ้น ตัวอย่างเช่นมีอัตราการติดเชื้อ 10% ในกรณีของการแก้ไขหลังจากการเปลี่ยนข้อต่อประดิษฐ์และอัตราการติดเชื้อก็สูงขึ้นในผู้ที่มีการเปลี่ยนข้อต่อสำหรับโรคไขข้ออักเสบ
การติดเชื้อส่วนใหญ่เกิดขึ้นภายในไม่กี่เดือนหลังจากการผ่าตัดครั้งแรกสามารถปรากฏขึ้นได้ในสองสัปดาห์แรกหลังจากการผ่าตัด แต่ยังดึกมากถึงไม่กี่ปีก่อนที่จะเกิดอาการหลักในช่วงต้นของอาการบวมร่วมกันเฉียบพลันอาการปวดและไข้อาการไข้จะต้องแตกต่างจากภาวะแทรกซ้อนอื่น ๆ
ในกรณีของการติดเชื้อในช่วงต้นอุณหภูมิของร่างกายไม่เพียง แต่ไม่ฟื้นตัว แต่เพิ่มขึ้นสามวันหลังการผ่าตัด อาการปวดข้อไม่เพียง แต่ค่อยๆลดลง แต่ค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และมีอาการปวดสั่นคลอน มีการไหลหรือการหลั่งผิดปกติจากแผล สิ่งนี้ควรได้รับการตรวจสอบอย่างรอบคอบและไข้ไม่ควรเกิดจากการติดเชื้อหลังผ่าตัดในส่วนอื่น ๆ ของร่างกายเช่นปอดหรือทางเดินปัสสาวะ นอกจากนี้ยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะไม่เพียงแค่ยกเลิกการไหลของ incisional เป็น oozing ทั่วไปทั่วไปเช่นไขมันเหลว นอกจากนี้ยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะระบุว่าการติดเชื้อนั้นตั้งอยู่ในเนื้อเยื่อผิวเผินหรือลึกรอบ ๆ ขาเทียม
ในผู้ป่วยที่ติดเชื้อขั้นสูงซึ่งส่วนใหญ่ออกจากโรงพยาบาลอาการบวมร่วมความเจ็บปวดและไข้อาจไม่รุนแรง ครึ่งหนึ่งของผู้ป่วยอาจไม่มีไข้ Staphylococcus epidermidis สามารถทำให้เกิดการติดเชื้อที่ไม่เจ็บปวดด้วยจำนวนเม็ดเลือดขาวที่เพิ่มขึ้นในผู้ป่วยเพียง 10% การตกตะกอนในเลือดสูงเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้น แต่ไม่เจาะจงอีกครั้ง บางครั้งความเจ็บปวดถูกวินิจฉัยผิดพลาดเมื่อคลายขาเทียมหลังเป็นความเจ็บปวดที่เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหวที่ควรได้รับการผ่อนคลายและความเจ็บปวดจากการอักเสบที่ไม่ได้รับการผ่อนคลาย อย่างไรก็ตามมีข้อเสนอแนะว่าสาเหตุหลักของการคลายขาเทียมคือการติดเชื้อเรื้อรังล่าช้า
iii. การวินิจฉัย
1. การตรวจทางโลหิตวิทยา:
ส่วนใหญ่รวมถึงจำนวนเม็ดเลือดขาวรวมถึงการจำแนกประเภท, interleukin 6 (IL-6), โปรตีน C-reactive (CRP) และอัตราการตกตะกอนของเม็ดเลือดแดง (ESR) ข้อดีของการตรวจทางโลหิตวิทยานั้นง่ายและง่ายต่อการดำเนินการและสามารถรับผลลัพธ์ได้อย่างรวดเร็ว ESR และ CRP มีความจำเพาะต่ำ IL-6 มีค่ามากในการพิจารณาการติดเชื้อ periprosthetic ในช่วงต้นหลังการผ่าตัด
2. การตรวจสอบภาพ:
ฟิล์มเอ็กซ์เรย์: ไม่ละเอียดอ่อนหรือเฉพาะเจาะจงสำหรับการวินิจฉัยการติดเชื้อ
ฟิล์มเอ็กซ์เรย์ของการติดเชื้อทดแทนเข่า
Arthrography: ประสิทธิภาพของตัวแทนหลักในการวินิจฉัยการติดเชื้อคือการไหลออกของของเหลวไขข้อและฝี
CT: การสร้างภาพของการไหลของข้อต่อ, ไซนัสทางเดิน, ฝีเนื้อเยื่ออ่อน, การพังทลายของกระดูก, การสลายกระดูก periprosthetic
MRI: มีความไวสูงสำหรับการตรวจหาของเหลวและฝีในช่วงต้นไม่ได้ใช้กันอย่างแพร่หลายในการวินิจฉัยการติดเชื้อ periprosthetic
อัลตร้าซาวด์: การสะสมของเหลว
3. ยานิวเคลียร์
การสแกนกระดูก Technetium-99 มีความไว 33% และความจำเพาะ 86% สำหรับการวินิจฉัยการติดเชื้อ periprosthetic หลังจากการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียมและการสแกน leukocyte leukocyte มีค่ามากขึ้นสำหรับการวินิจฉัยการติดเชื้อ periprosthetic เมื่อการสแกนทั้งสองถูกนำมาใช้ร่วมกันเพื่อตรวจสอบการติดเชื้อ periprosthetic หลังจากการผ่าตัดเปลี่ยนข้อต่อการผ่าตัดเปลี่ยนข้อต่อความไวความจำเพาะและความแม่นยำสูงขึ้นสามารถทำได้ การทดสอบนี้ยังคงเป็นมาตรฐานทองคำในเวชศาสตร์นิวเคลียร์สำหรับการวินิจฉัยการติดเชื้อ periprosthetic การปล่อยเอกซ์เรย์การปล่อยก๊าซฟลูออโรโดโซกซ์-โพสิตตรอน (FDG-PET) มันตรวจพบเซลล์อักเสบที่มีการดูดซึมกลูโคสเพิ่มขึ้นในพื้นที่ที่ติดเชื้อ
4. เทคนิคชีววิทยาโมเลกุล
PCR: ความไวสูงข้อดีเท็จ
เทคโนโลยีชิปยีน: ขั้นตอนการวิจัย
5. arthrocentesis:
การตรวจทางเซลล์วิทยาของของเหลวร่วมการเพาะเลี้ยงแบคทีเรียและการทดสอบความไวยา
วิธีนี้ง่ายรวดเร็วและแม่นยำ
ในการติดเชื้อสะโพกการนับ leucocyte ของเหลวร่วม> 3,000/มล. ร่วมกับ ESR และ CRP ที่เพิ่มขึ้นเป็นเกณฑ์ที่ดีที่สุดสำหรับการปรากฏตัวของการติดเชื้อ periprosthetic
6. จุลพยาธิวิทยาส่วนแช่แข็งระหว่างการผ่าตัดอย่างรวดเร็ว
ส่วนที่แช่แข็งระหว่างการผ่าตัดอย่างรวดเร็วของเนื้อเยื่อ periprosthetic เป็นวิธีการระหว่างการผ่าตัดที่ใช้กันมากที่สุดสำหรับการตรวจทางจุลพยาธิวิทยา เกณฑ์การวินิจฉัยของ Feldman คือมากกว่าหรือเท่ากับ 5 นิวโทรฟิลต่อการขยายสูง (400x) ในสนามกล้องจุลทรรศน์อย่างน้อย 5 แห่งที่แยกต่างหากมักจะถูกนำไปใช้กับส่วนที่แช่แข็ง มันแสดงให้เห็นว่าความไวและความจำเพาะของวิธีนี้จะเกิน 80% และ 90% ตามลำดับ วิธีนี้เป็นมาตรฐานทองคำสำหรับการวินิจฉัยระหว่างการผ่าตัด
7. วัฒนธรรมแบคทีเรียของเนื้อเยื่อทางพยาธิวิทยา
วัฒนธรรมแบคทีเรียของเนื้อเยื่อ periprosthetic มีความจำเพาะสูงสำหรับการวินิจฉัยการติดเชื้อและได้รับการยกย่องว่าเป็นมาตรฐานทองคำสำหรับการวินิจฉัยการติดเชื้อ periprosthetic และยังสามารถใช้สำหรับการทดสอบความไวยา
iv. การวินิจฉัยที่แตกต่างกันs
การติดเชื้อข้อต่อที่ไม่เจ็บปวดที่เกิดจาก Staphylococcus epidermidis นั้นยากที่จะแยกความแตกต่างจากการคลายเทียม จะต้องได้รับการยืนยันจากรังสีเอกซ์และการทดสอบอื่น ๆ
V. การรักษา
1. การรักษาแบบอนุรักษ์นิยมยาปฏิชีวนะอย่างง่าย
Tsakaysma และ SE, Gawa จำแนกการติดเชื้อในข้อผิดพลาดในการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียมเป็นสี่ประเภทประเภทที่ไม่มีอาการชนิดที่ 1 ผู้ป่วยอยู่ในการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อการผ่าตัดแก้ไขพบว่ามีการเจริญเติบโตของแบคทีเรียและอย่างน้อยสองตัวอย่างที่เพาะเลี้ยงด้วยแบคทีเรียเดียวกัน; Type II คือการติดเชื้อระยะแรกซึ่งเกิดขึ้นภายในหนึ่งเดือนของการผ่าตัด พิมพ์ IIL เป็นการติดเชื้อเรื้อรังที่ล่าช้า และ Type IV คือการติดเชื้อ haematogenous เฉียบพลัน หลักการของการรักษาด้วยยาปฏิชีวนะมีความละเอียดอ่อนจำนวนและเวลาที่เพียงพอ และการเจาะรูข้อต่อก่อนผ่าตัดและการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อระหว่างการผ่าตัดมีความสำคัญอย่างยิ่งสำหรับการเลือกยาปฏิชีวนะที่ถูกต้อง หากวัฒนธรรมแบคทีเรียเป็นผลบวกต่อการติดเชื้อ Type I การใช้ยาปฏิชีวนะที่ละเอียดอ่อนอย่างง่ายเป็นเวลา 6 สัปดาห์สามารถให้ผลลัพธ์ที่ดี
2. การเก็บรักษาเทียมการแยกและระบายน้ำการผ่าตัดชลประทานท่อ
หลักฐานของการใช้หลักฐานการรักษาด้วยการรักษาอาการบาดเจ็บคือการติดเชื้อที่ขาเทียมนั้นมีความเสถียรและติดเชื้อเฉียบพลัน สิ่งมีชีวิตที่ติดเชื้อมีความชัดเจนความรุนแรงของแบคทีเรียอยู่ในระดับต่ำและมียาปฏิชีวนะที่มีความไวและสามารถเปลี่ยนซับหรือตัวเว้นวรรคได้ในระหว่างการแยกตัว อัตราการรักษาเพียง 6% กับยาปฏิชีวนะเพียงอย่างเดียวและ 27% กับยาปฏิชีวนะรวมถึงการทำลายล้างและการเก็บรักษาอวัยวะเทียมได้รับการรายงานในวรรณคดี
มันเหมาะสำหรับการติดเชื้อระยะแรกหรือการติดเชื้อแบบเฉียบพลัน haematogenous ด้วยการตรึงอวัยวะเทียมที่ดี; นอกจากนี้ยังเป็นที่ชัดเจนว่าการติดเชื้อเป็นการติดเชื้อแบคทีเรียที่มีความรุนแรงต่ำซึ่งมีความไวต่อการรักษาด้วยยาต้านจุลชีพ วิธีการนี้ประกอบด้วย debridement อย่างละเอียดการล้างด้วยยาต้านจุลชีพและการระบายน้ำ (ระยะเวลา 6 สัปดาห์) และยาต้านจุลชีพทางหลอดเลือดดำในระบบหลังการผ่าตัด (ระยะเวลา 6 สัปดาห์ถึง 6 เดือน) ข้อเสีย: อัตราความล้มเหลวสูง (สูงถึง 45%) ระยะเวลาการรักษาที่ยาวนาน
3. การผ่าตัดแก้ไขขั้นตอนเดียว
มันมีข้อได้เปรียบของการบาดเจ็บน้อยลงการพักรักษาตัวในโรงพยาบาลที่สั้นลงลดค่าใช้จ่ายทางการแพทย์น้อยกว่าแผลเป็นแผลและความแข็งของข้อต่อซึ่งเอื้อต่อการฟื้นตัวของการทำงานร่วมกันหลังการผ่าตัด วิธีนี้ส่วนใหญ่เหมาะสำหรับการรักษาโรคติดเชื้อในระยะแรกและการติดเชื้อ haematogenous เฉียบพลัน
การทดแทนขั้นตอนเดียวคือวิธีการหนึ่งขั้นตอนนั้น จำกัด อยู่ที่การติดเชื้อที่มีความเป็นพิษต่ำ, การแยกออกอย่างละเอียด, ซีเมนต์กระดูกยาปฏิชีวนะและความพร้อมใช้งานของยาปฏิชีวนะที่ละเอียดอ่อน ขึ้นอยู่กับผลลัพธ์ของส่วนเนื้อเยื่อระหว่างการผ่าตัดแช่แข็งหากมีเม็ดเลือดขาวน้อยกว่า 5 เม็ด/กำลังขยายสูง มันเป็นการชี้นำของการติดเชื้อที่มีความเป็นพิษต่ำ หลังจาก debridement อย่างละเอียดจะมีการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียมหนึ่งครั้งและไม่มีการเกิดซ้ำของการติดเชื้อหลังผ่าตัด
หลังจาก debridement อย่างละเอียดแล้วขาเทียมจะถูกแทนที่ทันทีโดยไม่จำเป็นต้องมีขั้นตอนแบบเปิด มันมีข้อดีของการบาดเจ็บขนาดเล็กระยะเวลาการรักษาระยะสั้นและต้นทุนต่ำ แต่อัตราการเกิดซ้ำของการติดเชื้อหลังผ่าตัดสูงกว่าซึ่งสูงกว่า 23% ~ 73% ตามสถิติ การเปลี่ยนขาเทียมขั้นตอนเดียวส่วนใหญ่เหมาะสำหรับผู้ป่วยสูงอายุโดยไม่รวมสิ่งต่อไปนี้: (1) ประวัติของการผ่าตัดหลายครั้งในข้อต่อทดแทน; (2) การก่อตัวของไซนัสทางเดิน; (3) การติดเชื้ออย่างรุนแรง (เช่นการติดเชื้อ), ขาดเลือดและแผลเป็นของเนื้อเยื่อโดยรอบ (4) debridement ที่ไม่สมบูรณ์ของการบาดเจ็บกับซีเมนต์บางส่วนที่เหลืออยู่; (5) การชี้นำ X-ray ของ osteomyelitis; (6) ข้อบกพร่องของกระดูกที่ต้องการการปลูกถ่ายอวัยวะกระดูก (7) การติดเชื้อผสมหรือแบคทีเรียที่มีความรุนแรง (เช่น Streptococcus D, แบคทีเรียแกรมลบ); (8) การสูญเสียกระดูกที่ต้องการการปลูกถ่ายอวัยวะกระดูก (9) การสูญเสียกระดูกที่ต้องการการปลูกถ่ายอวัยวะกระดูก และ (10) การปลูกถ่ายกระดูกที่ต้องการการปลูกถ่ายอวัยวะกระดูก Streptococcus D, แบคทีเรียแกรมลบโดยเฉพาะ Pseudomonas ฯลฯ ) หรือการติดเชื้อราการติดเชื้อมัยโคแบคทีเรีย; (8) วัฒนธรรมแบคทีเรียไม่ชัดเจน
4. การผ่าตัดแก้ไขขั้นที่สอง
มันได้รับการสนับสนุนจากศัลยแพทย์ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมาเนื่องจากมีข้อบ่งชี้ที่หลากหลาย (มวลกระดูกเพียงพอเนื้อเยื่ออ่อน periarticular ที่อุดมไปด้วย) และอัตราการกำจัดการติดเชื้อที่สูง
spacers, ผู้ให้บริการยาปฏิชีวนะ, ยาปฏิชีวนะ
โดยไม่คำนึงถึงเทคนิค spacer ที่ใช้การตรึงซีเมนต์กับยาปฏิชีวนะเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อเพิ่มความเข้มข้นของยาปฏิชีวนะในข้อต่อและเพิ่มอัตราการรักษาของการติดเชื้อ ยาปฏิชีวนะที่ใช้กันทั่วไปคือ tobramycin, gentamicin และ vancomycin
ชุมชนศัลยกรรมกระดูกระหว่างประเทศได้รับการยอมรับการรักษาที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดสำหรับการติดเชื้ออย่างลึกซึ้งหลังจากการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียม วิธีการนี้ประกอบด้วยการกำจัดอย่างละเอียดการกำจัดอวัยวะเทียมและสิ่งแปลกปลอมการวางตำแหน่งของตัวเว้นวรรคร่วมการใช้ยาต้านจุลชีพที่ไวต่อหลอดเลือดดำอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาอย่างน้อย 6 สัปดาห์และในที่สุดหลังจากการควบคุมการติดเชื้อที่มีประสิทธิภาพ
ข้อดี:
เวลาที่เพียงพอในการระบุชนิดของแบคทีเรียและสารต้านจุลชีพที่ไวต่อการใช้งานซึ่งสามารถใช้งานได้อย่างมีประสิทธิภาพก่อนการผ่าตัดแก้ไข
การรวมกันของจุดโฟกัสระบบอื่น ๆ ของการติดเชื้อสามารถได้รับการรักษาในเวลาที่เหมาะสม
มีโอกาสสองโอกาสสำหรับการกำจัดเนื้อเยื่อเนื้อเยื่อและสิ่งแปลกปลอมอย่างละเอียดมากขึ้นซึ่งจะช่วยลดอัตราการเกิดซ้ำของการติดเชื้อหลังผ่าตัดอย่างมีนัยสำคัญ
ข้อเสีย:
re-anaesthesia และการผ่าตัดเพิ่มความเสี่ยง
ระยะเวลาการรักษาเป็นเวลานานและค่ารักษาพยาบาลที่สูงขึ้น
การกู้คืนการทำงานหลังการผ่าตัดไม่ดีและช้า
Arthroplasty: เหมาะสำหรับการติดเชื้อถาวรที่ไม่ตอบสนองต่อการรักษาหรือสำหรับข้อบกพร่องของกระดูกขนาดใหญ่ เงื่อนไขของผู้ป่วย จำกัด การเปิดใหม่และความล้มเหลวในการฟื้นฟู อาการปวดหลังผ่าตัดที่เหลืออยู่ความจำเป็นในการใช้งานระยะยาวของการจัดฟันเพื่อช่วยในการเคลื่อนย้ายความเสถียรของข้อต่อที่ไม่ดีการตัดแขนขากิ่งผลกระทบการทำงานขอบเขตของการใช้งานมี จำกัด
Arthroplasty: การรักษาแบบดั้งเดิมสำหรับการติดเชื้อหลังผ่าตัดด้วยความมั่นคงหลังการผ่าตัดที่ดีและบรรเทาอาการปวด ข้อเสียรวมถึงการทำให้แขนขาสั้นลงความผิดปกติของการเดินและการสูญเสียการเคลื่อนไหวร่วมกัน
การตัดแขนขา: เป็นทางเลือกสุดท้ายสำหรับการรักษาโรคติดเชื้อลึกหลังผ่าตัด เหมาะสำหรับ: (1) การสูญเสียกระดูกอย่างรุนแรงที่ไม่สามารถแก้ไขได้ข้อบกพร่องของเนื้อเยื่ออ่อน; (2) ความรุนแรงของแบคทีเรียที่แข็งแกร่งการติดเชื้อผสมการรักษาด้วยยาต้านจุลชีพไม่ได้ผลส่งผลให้เกิดความเป็นพิษต่อระบบการคุกคามชีวิต (3) มีประวัติความล้มเหลวหลายครั้งของการผ่าตัดแก้ไขของผู้ป่วยที่ติดเชื้อเรื้อรัง
VI. การป้องกัน
1. ปัจจัยก่อนการผ่าตัด:
ปรับสภาพก่อนการผ่าตัดของผู้ป่วยให้เหมาะสมและการติดเชื้อที่มีอยู่ทั้งหมดควรได้รับการรักษาก่อนการผ่าตัด การติดเชื้อที่เกิดจากเลือดที่พบมากที่สุดคือจากผิวหนังทางเดินปัสสาวะและทางเดินหายใจ ในการผ่าตัดเปลี่ยนข้อสะโพกหรือหัวเข่าผิวหนังของแขนขาที่ต่ำกว่าควรยังคงไม่แตก แบคทีเรียที่ไม่มีอาการซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาในผู้ป่วยสูงอายุไม่จำเป็นต้องได้รับการรักษาก่อนการผ่าตัด เมื่ออาการเกิดขึ้นพวกเขาจะต้องได้รับการรักษาทันที ผู้ป่วยที่มีโรคต่อมทอนซิลอักเสบการติดเชื้อทางเดินหายใจส่วนบนและ pedis tinea ควรมีจุดโฟกัสในท้องถิ่นของการติดเชื้อกำจัด การผ่าตัดทางทันตกรรมที่มีขนาดใหญ่ขึ้นเป็นแหล่งที่มาของการติดเชื้อในกระแสเลือดและแม้ว่าจะหลีกเลี่ยงหากจำเป็นต้องมีการผ่าตัดทันตกรรมขอแนะนำว่าขั้นตอนดังกล่าวจะดำเนินการก่อนการผ่าตัดเปลี่ยนข้อต่อ ผู้ป่วยที่มีเงื่อนไขทั่วไปที่ไม่ดีเช่นโรคโลหิตจาง, hypoproteinaemia, โรคเบาหวานรวมและการติดเชื้อทางเดินปัสสาวะเรื้อรังควรได้รับการรักษาอย่างจริงจังและเร็วสำหรับโรคหลักเพื่อปรับปรุงสภาพระบบ
2. การจัดการระหว่างการผ่าตัด:
(1) ควรใช้เทคนิคและเครื่องมือปลอดเชื้ออย่างสมบูรณ์ในวิธีการรักษาตามปกติในการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียม
(2) การรักษาในโรงพยาบาลก่อนการผ่าตัดควรลดความเสี่ยงที่ผิวของผู้ป่วยอาจอาณานิคมด้วยแบคทีเรียที่ได้มาจากโรงพยาบาลและควรดำเนินการรักษาตามปกติในวันผ่าตัด
(3) พื้นที่ก่อนการผ่าตัดควรเตรียมไว้อย่างเหมาะสมสำหรับการเตรียมผิว
(4) ชุดศัลยกรรมหน้ากากหมวกและการไหลแบบราบเรียบโรงภาพยนตร์มีประสิทธิภาพในการลดแบคทีเรียในอากาศในโรงละครปฏิบัติการ การสวมใส่ถุงมือคู่สามารถลดความเสี่ยงของการสัมผัสมือระหว่างศัลยแพทย์และผู้ป่วยและสามารถแนะนำได้
(5) ได้รับการพิสูจน์ทางคลินิกว่าการใช้ข้อ จำกัด มากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งบานพับขาเทียมมีความเสี่ยงสูงต่อการติดเชื้อมากกว่าการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเข่าทั้งหมดที่ไม่ จำกัด เนื่องจากเศษโลหะขัดที่ลดกิจกรรม phagocytosis และควรหลีกเลี่ยงในการเลือกขาเทียม
(6) ปรับปรุงเทคนิคการผ่าตัดของผู้ปฏิบัติงานและลดระยะเวลาของการดำเนินการ (<2.5 ชั่วโมงถ้าเป็นไปได้) การลดระยะเวลาการผ่าตัดสามารถลดเวลาในการสัมผัสกับอากาศซึ่งจะช่วยลดเวลาในการใช้สายรัด หลีกเลี่ยงการผ่าตัดคร่าวๆในระหว่างการผ่าตัดแผลสามารถชลประทานซ้ำ ๆ ได้ (ปืนชลประทานแบบพัลซิ่งดีที่สุด) และการแช่ไอโอดีน-ไอวายสามารถใช้สำหรับแผลที่สงสัยว่าจะปนเปื้อน
3. ปัจจัยหลังการผ่าตัด:
(1) การผ่าตัดระเบิดทำให้เกิดความต้านทานต่ออินซูลินซึ่งสามารถนำไปสู่ภาวะน้ำตาลในเลือดสูงซึ่งเป็นปรากฏการณ์ที่สามารถคงอยู่เป็นเวลาหลายสัปดาห์หลังผ่าตัดและจูงใจให้ผู้ป่วยมีภาวะแทรกซ้อนที่เกี่ยวข้องกับแผลและนอกจากนี้ยังเกิดขึ้นในผู้ป่วยที่ไม่ใช่โรคเบาหวานเช่นกัน ดังนั้นการตรวจสอบระดับน้ำตาลในเลือดหลังการผ่าตัดทางคลินิกจึงมีความสำคัญเท่าเทียมกัน
(2) การลิ่มเลือดอุดตันหลอดเลือดดำลึกเพิ่มความเสี่ยงของเลือดและปัญหาที่เกี่ยวข้องกับแผล การศึกษากรณีควบคุมพบว่าการใช้เฮปารินโมเลกุลต่ำหลังผ่าตัดเพื่อป้องกันการเกิดลิ่มเลือดอุดตันหลอดเลือดดำลึกนั้นเป็นประโยชน์ในการลดความน่าจะเป็นของการติดเชื้อ
(3) การระบายน้ำแบบปิดเป็นพอร์ทัลที่มีศักยภาพของการติดเชื้อสำหรับการติดเชื้อ แต่ความสัมพันธ์กับอัตราการติดเชื้อที่แผลยังไม่ได้รับการศึกษาโดยเฉพาะ ผลเบื้องต้นชี้ให้เห็นว่าสายสวนภายในข้อที่ใช้เป็นการบริหารยาแก้ปวดหลังผ่าตัดอาจมีความไวต่อการติดเชื้อที่แผล
4. การป้องกันโรคยาปฏิชีวนะ:
ปัจจุบันการประยุกต์ทางคลินิกตามปกติของปริมาณยาปฏิชีวนะยาปฏิชีวนะที่ได้รับการดูแลระบบทางหลอดเลือดดำอย่างเป็นระบบก่อนและหลังการผ่าตัดช่วยลดความเสี่ยงของการติดเชื้อหลังผ่าตัด Cephalosporins ส่วนใหญ่ใช้ทางคลินิกเป็นยาปฏิชีวนะที่เลือกและมีความสัมพันธ์โค้งรูปตัวยูระหว่างระยะเวลาของการใช้ยาปฏิชีวนะและอัตราการติดเชื้อในบริเวณผ่าตัดโดยมีความเสี่ยงสูงต่อการติดเชื้อทั้งก่อนและหลังกรอบเวลาที่เหมาะสมสำหรับการใช้ยาปฏิชีวนะ การศึกษาขนาดใหญ่เมื่อเร็ว ๆ นี้พบว่ายาปฏิชีวนะที่ใช้ภายใน 30 ถึง 60 นาทีก่อนที่แผลจะมีอัตราการติดเชื้อต่ำที่สุด ในทางตรงกันข้ามการศึกษาที่สำคัญอีกครั้งของการผ่าตัดเปลี่ยนข้อสะโพกทั้งหมดแสดงให้เห็นว่าอัตราการติดเชื้อต่ำสุดกับยาปฏิชีวนะที่บริหารภายใน 30 นาทีแรกของการผ่าตัด ดังนั้นเวลาของการบริหารจึงถือว่าเป็น 30 นาทีก่อนการดำเนินการโดยมีผลลัพธ์ที่ดีที่สุดในระหว่างการเหนี่ยวนำการดมยาสลบ ยาปฏิชีวนะป้องกันยาปฏิชีวนะอีกครั้งหลังการผ่าตัด ในยุโรปและสหรัฐอเมริกายาปฏิชีวนะมักจะใช้จนถึงวันหลังการผ่าตัดที่สาม แต่ในประเทศจีนมีรายงานว่าพวกเขามักจะใช้อย่างต่อเนื่องเป็นเวลา 1 ถึง 2 สัปดาห์ อย่างไรก็ตามฉันทามติทั่วไปคือการใช้ยาปฏิชีวนะในระยะยาวที่มีศักยภาพในระยะยาวควรหลีกเลี่ยงเว้นแต่จะมีสถานการณ์พิเศษและหากการใช้ยาปฏิชีวนะเป็นเวลานานจำเป็นต้องใช้ยาต้านเชื้อราร่วมกับยาปฏิชีวนะเพื่อป้องกันการติดเชื้อรา Vancomycin แสดงให้เห็นว่ามีประสิทธิภาพในผู้ป่วยที่มีความเสี่ยงสูงซึ่งมี Staphylococcus aureus ที่ทนต่อ methicillin ควรใช้ยาปฏิชีวนะในปริมาณที่สูงขึ้นสำหรับการผ่าตัดเป็นเวลานานรวมถึงการผ่าตัดทวิภาคีโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อครึ่งชีวิตของยาปฏิชีวนะสั้น
5. การใช้ยาปฏิชีวนะร่วมกับซีเมนต์กระดูก:
ซีเมนต์ที่ผสมยาปฏิชีวนะยังถูกนำมาใช้เป็นครั้งแรกในการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียมในนอร์เวย์ซึ่งในขั้นต้นการศึกษาการลงทะเบียนการผ่าตัดเปลี่ยนข้อนอร์เวย์แสดงให้เห็นว่าการใช้ยาปฏิชีวนะ IV และซีเมนต์ (รวมยาปฏิชีวนะรวมกัน) ลดอัตราการติดเชื้อที่ลึกลงไป การค้นพบนี้ได้รับการยืนยันในชุดการศึกษาขนาดใหญ่ในอีก 16 ปีข้างหน้า การศึกษาของฟินแลนด์และสมาคมศัลยกรรมกระดูกแห่งออสเตรเลียปี 2009 ถึงข้อสรุปที่คล้ายกันเกี่ยวกับบทบาทของซีเมนต์ที่ผสมยาปฏิชีวนะในการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเข่าและการเปลี่ยนข้อเข่า นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าคุณสมบัติทางชีวกลศาสตร์ของซีเมนต์กระดูกจะไม่ได้รับผลกระทบเมื่อเพิ่มผงยาปฏิชีวนะในปริมาณไม่เกิน 2 กรัมต่อ 40 กรัมของซีเมนต์กระดูก อย่างไรก็ตามไม่สามารถเพิ่มยาปฏิชีวนะทั้งหมดลงในซีเมนต์กระดูก ยาปฏิชีวนะที่สามารถเพิ่มลงในซีเมนต์กระดูกควรมีเงื่อนไขดังต่อไปนี้: ความปลอดภัยความเสถียรทางความร้อน, การแพ้การแพ้, ความสามารถในการละลายน้ำที่ดี, สเปกตรัมยาต้านจุลชีพในวงกว้างและวัสดุผง ปัจจุบัน vancomycin และ gentamicin มักใช้กันทั่วไปในการปฏิบัติทางคลินิก มันคิดว่าการฉีดยาปฏิชีวนะลงในซีเมนต์จะเพิ่มความเสี่ยงของการเกิดอาการแพ้การเกิดขึ้นของสายพันธุ์ต้านทานและการคลายอวัยวะปลอดเชื้อของอวัยวะเทียม แต่จนถึงขณะนี้ยังไม่มีหลักฐานสนับสนุนข้อกังวลเหล่านี้
vii. สรุป
การวินิจฉัยที่รวดเร็วและแม่นยำผ่านประวัติศาสตร์การตรวจร่างกายและการทดสอบเสริมเป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับการรักษาที่ประสบความสำเร็จในการติดเชื้อร่วม การกำจัดการติดเชื้อและการฟื้นฟูข้อต่อประดิษฐ์ที่ปราศจากความเจ็บปวดและการทำงานที่ดีเป็นหลักการพื้นฐานในการรักษาโรคติดเชื้อ แม้ว่าการรักษาด้วยยาปฏิชีวนะของการติดเชื้อร่วมนั้นง่ายและราคาไม่แพง แต่การกำจัดการติดเชื้อร่วมส่วนใหญ่ต้องใช้วิธีการผ่าตัด กุญแจสำคัญในการเลือกการรักษาด้วยการผ่าตัดคือการพิจารณาปัญหาของการกำจัดอวัยวะเทียมซึ่งเป็นประเด็นหลักของการจัดการกับการติดเชื้อร่วม ในปัจจุบันการประยุกต์ใช้ยาปฏิชีวนะรวมกัน debridement และ arthroplasty ได้กลายเป็นการรักษาที่ครอบคลุมสำหรับการติดเชื้อร่วมที่ซับซ้อนที่สุด อย่างไรก็ตามมันยังคงต้องได้รับการปรับปรุงและสมบูรณ์แบบ
เวลาโพสต์: พฤษภาคม -06-2024
