กลยุทธ์การรักษาการติดเชื้อหลังการผ่าตัดในการเปลี่ยนข้อเทียม

การติดเชื้อเป็นหนึ่งในภาวะแทรกซ้อนที่ร้ายแรงที่สุดหลังจากการเปลี่ยนข้อเทียม ซึ่งไม่เพียงแต่ทำให้ผู้ป่วยได้รับการผ่าตัดหลายครั้ง แต่ยังต้องใช้ทรัพยากรทางการแพทย์จำนวนมหาศาลอีกด้วย ในช่วง 10 ปีที่ผ่านมา อัตราการติดเชื้อหลังการเปลี่ยนข้อเทียมลดลงอย่างมีนัยสำคัญ แต่อัตราการเติบโตของผู้ป่วยที่ได้รับการเปลี่ยนข้อเทียมในปัจจุบันนั้นสูงกว่าอัตราการติดเชื้อที่ลดลงอย่างมาก ดังนั้น จึงไม่ควรมองข้ามปัญหาการติดเชื้อหลังการผ่าตัด

I. สาเหตุของการเจ็บป่วย

การติดเชื้อหลังการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียมควรถือเป็นการติดเชื้อในโรงพยาบาลที่มีเชื้อที่ดื้อยา ที่พบบ่อยที่สุดคือเชื้อ Staphylococcus ซึ่งคิดเป็นร้อยละ 70 ถึง 80% แบคทีเรียแกรมลบ ชนิดไม่ใช้ออกซิเจน และ Streptococci ที่ไม่ใช่กลุ่ม A ก็เป็นเรื่องปกติเช่นกัน

II การเกิดโรค

การติดเชื้อแบ่งออกเป็นสองประเภท: ประเภทแรกคือการติดเชื้อระยะแรกและอีกประเภทหนึ่งคือการติดเชื้อในช่วงปลายหรือเรียกว่าการติดเชื้อในช่วงปลาย การติดเชื้อในระยะเริ่มแรกเกิดจากการที่แบคทีเรียเข้าไปในข้อต่อโดยตรงระหว่างการผ่าตัด และมักเป็นโรค Staphylococcus epidermidis การติดเชื้อที่เริ่มมีอาการช้าเกิดจากการแพร่เชื้อทางเลือด และส่วนใหญ่มักเป็นเชื้อ Staphylococcus aureus ข้อต่อที่ได้รับการผ่าตัดมีแนวโน้มที่จะติดเชื้อมากขึ้น ตัวอย่างเช่น มีอัตราการติดเชื้อ 10% ในกรณีที่แก้ไขหลังการเปลี่ยนข้อเทียม และอัตราการติดเชื้อยังสูงกว่าในผู้ที่เปลี่ยนข้ออักเสบรูมาตอยด์ด้วย

การติดเชื้อส่วนใหญ่เกิดขึ้นภายในไม่กี่เดือนหลังการผ่าตัด การติดเชื้ออาจเกิดขึ้นเร็วที่สุดในช่วงสองสัปดาห์แรกหลังการผ่าตัด แต่ก็อาจเกิดขึ้นช้าเพียงไม่กี่ปีก่อนที่จะแสดงอาการหลักในระยะแรก เช่น อาการบวม ปวด และมีไข้เฉียบพลัน , อาการไข้ต้องแยกจากภาวะแทรกซ้อนอื่นๆ เช่น โรคปอดบวมหลังผ่าตัด, การติดเชื้อทางเดินปัสสาวะ เป็นต้น

ในกรณีของการติดเชื้อในระยะเริ่มแรก อุณหภูมิของร่างกายไม่เพียงแต่ไม่ฟื้นตัว แต่ยังเพิ่มขึ้นสามวันหลังการผ่าตัด อาการปวดข้อไม่เพียงแต่ไม่ค่อยๆ ลดลง แต่ยังทำให้รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และยังมีอาการปวดตุบๆ ในช่วงพักอีกด้วย มีน้ำมูกไหลหรือสารคัดหลั่งผิดปกติจากแผล ควรตรวจสอบอย่างรอบคอบ และไข้ไม่ควรเกิดจากการติดเชื้อในส่วนอื่นๆ ของร่างกายหลังผ่าตัด เช่น ปอดหรือทางเดินปัสสาวะ สิ่งสำคัญคือต้องไม่มองข้ามการรั่วไหลของรอยบากเหมือนกับการไหลซึมทั่วไป เช่น การทำให้ไขมันกลายเป็นของเหลว สิ่งสำคัญคือต้องระบุว่าการติดเชื้ออยู่ในเนื้อเยื่อผิวเผินหรืออยู่ลึกรอบอวัยวะเทียม

ในผู้ป่วยติดเชื้อระยะลุกลามซึ่งส่วนใหญ่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว อาการบวม ปวด มีไข้อาจไม่รุนแรง ผู้ป่วยครึ่งหนึ่งอาจไม่มีอาการไข้ Staphylococcus epidermidis อาจทำให้เกิดการติดเชื้อที่ไม่เจ็บปวดโดยมีจำนวนเม็ดเลือดขาวเพิ่มขึ้นในผู้ป่วยเพียง 10% การตกตะกอนของเลือดที่เพิ่มขึ้นจะพบได้บ่อยกว่าแต่ไม่ได้เฉพาะเจาะจงเช่นกัน บางครั้งอาการปวดมักถูกวินิจฉัยผิดว่าเป็นการคลายตัวของขาเทียม อย่างหลังคือความเจ็บปวดที่เกี่ยวข้องกับการเคลื่อนไหวที่ควรบรรเทาด้วยการพักผ่อน และอาการปวดอักเสบที่ไม่บรรเทาเมื่อพักผ่อน อย่างไรก็ตาม มีการเสนอว่าสาเหตุหลักของการหลวมของอวัยวะเทียมเกิดจากการล่าช้าของการติดเชื้อเรื้อรัง

ที่สาม การวินิจฉัย

1. การตรวจทางโลหิตวิทยา:

ส่วนใหญ่รวมถึงการนับเม็ดเลือดขาวบวกการจำแนกประเภท อินเตอร์ลิวคิน 6 (IL-6) โปรตีนปฏิกิริยาซี (CRP) และอัตราการตกตะกอนของเม็ดเลือดแดง (ESR) ข้อดีของการตรวจทางโลหิตวิทยานั้นง่ายและสะดวกและสามารถทราบผลได้อย่างรวดเร็ว ESR และ CRP มีความจำเพาะต่ำ IL-6 มีคุณค่าอย่างยิ่งในการระบุการติดเชื้อบริเวณรอบอวัยวะเทียมในระยะหลังการผ่าตัดระยะแรก

2. การตรวจด้วยภาพ:

ฟิล์มเอ็กซ์เรย์: ไม่ไวและไม่เฉพาะเจาะจงในการวินิจฉัยการติดเชื้อ

ฟิล์มเอ็กซเรย์ติดเชื้อเปลี่ยนข้อเข่า

Arthrography: ประสิทธิภาพหลักในการวินิจฉัยการติดเชื้อคือการไหลของของเหลวในไขข้อและฝี

CT: การแสดงภาพปริมาตรน้ำของข้อต่อ, ทางเดินไซนัส, ฝีของเนื้อเยื่ออ่อน, การพังทลายของกระดูก, การสลายของกระดูกบริเวณรอบอวัยวะเทียม

MRI: มีความไวสูงในการตรวจหาของเหลวในข้อต่อและฝีในระยะเริ่มแรก ไม่ได้ใช้กันอย่างแพร่หลายในการวินิจฉัยการติดเชื้อบริเวณรอบข้อเทียม

อัลตราซาวนด์: การสะสมของของเหลว

3.เวชศาสตร์นิวเคลียร์

การสแกนกระดูกด้วยเทคนีเชียม-99 มีความไว 33% และความจำเพาะ 86% สำหรับการวินิจฉัยการติดเชื้อบริเวณรอบอวัยวะเทียมหลังการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียม และการสแกนเม็ดโลหิตขาวที่มีป้ายกำกับอินเดียม-111 มีประโยชน์มากกว่าสำหรับการวินิจฉัยการติดเชื้อบริเวณรอบอวัยวะเทียม ด้วยความไว 77% และ ความเฉพาะเจาะจง 86% เมื่อใช้การสแกนทั้งสองร่วมกันเพื่อตรวจการติดเชื้อในช่องท้องหลังการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียม ความไว ความจำเพาะ และความแม่นยำจะสูงขึ้น การทดสอบนี้ยังคงเป็นมาตรฐานทองคำในเวชศาสตร์นิวเคลียร์สำหรับการวินิจฉัยการติดเชื้อบริเวณรอบอวัยวะเทียม เอกซเรย์ปล่อยฟลูออโรดีออกซีกลูโคส-โพซิตรอน (FDG-PET) ตรวจพบเซลล์อักเสบที่มีการดูดซึมกลูโคสเพิ่มขึ้นในบริเวณที่ติดเชื้อ

4. เทคนิคอณูชีววิทยา

PCR: ความไวสูง, ผลบวกลวง

เทคโนโลยีชิปยีน: ขั้นตอนการวิจัย

5. การผ่าตัดข้อ:

การตรวจทางเซลล์วิทยาของของเหลวในข้อต่อ การเพาะเลี้ยงแบคทีเรีย และการทดสอบความไวของยา

วิธีนี้ง่าย รวดเร็ว และแม่นยำ

ในการติดเชื้อที่สะโพก จำนวนเม็ดเลือดขาวของของเหลวที่ข้อต่อ > 3,000/มล. ร่วมกับ ESR และ CRP ที่เพิ่มขึ้นเป็นเกณฑ์ที่ดีที่สุดสำหรับการติดเชื้อบริเวณรอบอวัยวะเทียม

6. จุลพยาธิวิทยาส่วนแช่แข็งอย่างรวดเร็วระหว่างการผ่าตัด

ส่วนเนื้อเยื่อรอบกระดูกเทียมที่แช่แข็งระหว่างการผ่าตัดอย่างรวดเร็วเป็นวิธีการระหว่างการผ่าตัดที่ใช้กันมากที่สุดสำหรับการตรวจทางจุลพยาธิวิทยา เกณฑ์การวินิจฉัยของเฟลด์แมน กล่าวคือ มากกว่าหรือเท่ากับ 5 นิวโทรฟิลต่อกำลังขยายสูง (400x) ในช่องมองด้วยกล้องจุลทรรศน์แยกกันอย่างน้อย 5 ช่อง มักใช้กับส่วนที่แช่แข็ง แสดงให้เห็นว่าความไวและความจำเพาะของวิธีนี้จะเกิน 80% และ 90% ตามลำดับ ปัจจุบันวิธีนี้ถือเป็นมาตรฐานทองคำสำหรับการวินิจฉัยระหว่างการผ่าตัด

7. การเพาะเลี้ยงแบคทีเรียในเนื้อเยื่อทางพยาธิวิทยา

การเพาะเลี้ยงแบคทีเรียในเนื้อเยื่อรอบอวัยวะเทียมมีความจำเพาะสูงในการวินิจฉัยการติดเชื้อ และได้รับการยกย่องว่าเป็นมาตรฐานทองคำสำหรับการวินิจฉัยการติดเชื้อบริเวณรอบอวัยวะเทียม และยังสามารถใช้เพื่อทดสอบความไวของยาได้อีกด้วย

IV. การวินิจฉัยแยกโรคs

การติดเชื้อข้อต่อขาเทียมที่ไม่เจ็บปวดที่เกิดจากเชื้อ Staphylococcus epidermidis จะแยกแยะได้ยากกว่าจากการคลายตัวของขาเทียม ต้องได้รับการยืนยันด้วยการเอกซเรย์และการทดสอบอื่นๆ

V. การบำบัด

1. การรักษาแบบอนุรักษ์นิยมด้วยยาปฏิชีวนะอย่างง่าย

Tsakaysma และ se,gawa จำแนกการติดเชื้อหลังการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียมออกเป็น 4 ประเภท ประเภทที่ 1 ชนิดไม่มีอาการ ผู้ป่วยอยู่ในการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อการผ่าตัดแก้ไขที่พบว่ามีการเจริญเติบโตของแบคทีเรีย และตัวอย่างอย่างน้อย 2 ชิ้นที่เพาะเลี้ยงด้วยแบคทีเรียชนิดเดียวกัน Type II คือการติดเชื้อระยะแรกซึ่งเกิดขึ้นภายในหนึ่งเดือนหลังการผ่าตัด type IIl คือการติดเชื้อเรื้อรังล่าช้า และประเภทที่ 4 คือการติดเชื้อทางเม็ดเลือดเฉียบพลัน หลักการรักษาด้วยยาปฏิชีวนะจะต้องละเอียดอ่อน ปริมาณและเวลาที่เพียงพอ การเจาะช่องข้อต่อก่อนการผ่าตัดและการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อระหว่างการผ่าตัดมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการเลือกยาปฏิชีวนะที่ถูกต้อง หากการเพาะเลี้ยงแบคทีเรียเป็นผลบวกต่อการติดเชื้อประเภท 1 การใช้ยาปฏิชีวนะที่ไวต่อความรู้สึกอย่างง่ายๆ เป็นเวลา 6 สัปดาห์ก็สามารถให้ผลลัพธ์ที่ดีได้

2. การเก็บรักษาอวัยวะเทียม การถอดและการระบายน้ำ การผ่าตัดการให้น้ำแบบท่อ

หลักฐานของการใช้หลักฐานของการบาดเจ็บที่รักษาการใช้อุปกรณ์เทียมคือว่าอุปกรณ์เทียมมีความเสถียรและการติดเชื้อเฉียบพลัน สิ่งมีชีวิตที่ติดเชื้อมีความชัดเจน ความรุนแรงของแบคทีเรียมีน้อย และมียาปฏิชีวนะที่ไวต่อยา และสามารถเปลี่ยนซับหรือสเปเซอร์ได้ในระหว่างการทำความสะอาด มีรายงานอัตราการรักษาเพียง 6% ด้วยยาปฏิชีวนะเพียงอย่างเดียวและ 27% ด้วยยาปฏิชีวนะบวกกับการตัดขนและการเก็บรักษาอวัยวะเทียม

เหมาะสำหรับการติดเชื้อในระยะเริ่มแรกหรือการติดเชื้อทางเม็ดเลือดเฉียบพลันที่มีการยึดขาเทียมที่ดี นอกจากนี้ เป็นที่ชัดเจนว่าการติดเชื้อคือการติดเชื้อแบคทีเรียที่มีความรุนแรงต่ำและมีความไวต่อการรักษาด้วยยาต้านจุลชีพ แนวทางประกอบด้วยการกำจัดคราบอย่างละเอียด การชะล้างและการระบายน้ำด้วยยาต้านจุลชีพ (ระยะเวลา 6 สัปดาห์) และการให้ยาต้านจุลชีพทางหลอดเลือดดำทั้งระบบหลังการผ่าตัด (ระยะเวลา 6 สัปดาห์ถึง 6 เดือน) ข้อเสีย: อัตราความล้มเหลวสูง (สูงถึง 45%) ระยะเวลาการรักษานาน

3. การผ่าตัดแก้ไขขั้นตอนเดียว

มีข้อดีคือ บาดเจ็บน้อยกว่า อยู่โรงพยาบาลสั้นกว่า ค่ารักษาพยาบาลต่ำกว่า แผลเป็นและความแข็งของข้อน้อยกว่า ซึ่งเอื้อต่อการฟื้นตัวของการทำงานของข้อต่อหลังการผ่าตัด วิธีนี้ส่วนใหญ่เหมาะสำหรับการรักษาโรคติดเชื้อในระยะเริ่มแรกและการติดเชื้อทางเม็ดเลือดเฉียบพลัน

การเปลี่ยนทดแทนในขั้นตอนเดียว เช่น วิธีการในขั้นตอนเดียว จะจำกัดอยู่เพียงการติดเชื้อที่มีความเป็นพิษต่ำ การตัดขนอย่างละเอียด ซีเมนต์กระดูกที่ใช้ยาปฏิชีวนะ และการมียาปฏิชีวนะที่ละเอียดอ่อน ขึ้นอยู่กับผลลัพธ์ของส่วนการแช่แข็งเนื้อเยื่อระหว่างการผ่าตัด หากมีเม็ดเลือดขาวน้อยกว่า 5 เซลล์/ช่องกำลังขยายสูง เป็นการบ่งบอกถึงการติดเชื้อที่มีความเป็นพิษต่ำ หลังจากการ debridement อย่างละเอียด ได้มีการดำเนินการเปลี่ยนข้อเทียมขั้นตอนเดียว และไม่มีการติดเชื้อซ้ำหลังการผ่าตัด

หลังจากทำการ debridement อย่างละเอียดแล้ว ขาเทียมจะถูกเปลี่ยนทันทีโดยไม่จำเป็นต้องเปิดหัตถการ มีข้อดีคือการบาดเจ็บเล็กน้อย ระยะเวลาการรักษาสั้น และต้นทุนต่ำ แต่อัตราการกลับเป็นซ้ำของการติดเชื้อหลังการผ่าตัดจะสูงกว่า ซึ่งตามสถิติประมาณ 23%~73% การเปลี่ยนข้อเทียมแบบขั้นตอนเดียวเหมาะสำหรับผู้ป่วยสูงอายุเป็นหลัก โดยไม่รวมข้อใดข้อหนึ่งต่อไปนี้: (1) ประวัติการผ่าตัดข้อเทียมหลายครั้ง; (2) การก่อตัวของทางเดินไซนัส; (3) การติดเชื้อรุนแรง (เช่น บำบัดน้ำเสีย) ภาวะขาดเลือดและรอยแผลเป็นของเนื้อเยื่อรอบข้าง (4) การขจัดบาดแผลที่ไม่สมบูรณ์โดยยังมีซีเมนต์เหลืออยู่บางส่วน (5) การเอ็กซ์เรย์ที่บ่งบอกถึงโรคกระดูกอักเสบ (6) ความบกพร่องของกระดูกที่ต้องปลูกถ่ายกระดูก (7) การติดเชื้อแบบผสมหรือแบคทีเรียที่มีความรุนแรงสูง (เช่น Streptococcus D, แบคทีเรียแกรมลบ) (8) การสูญเสียกระดูกที่ต้องปลูกถ่ายกระดูก (9) การสูญเสียกระดูกที่ต้องปลูกถ่ายกระดูก และ (10) การปลูกถ่ายกระดูกที่ต้องปลูกถ่ายกระดูก Streptococcus D แบคทีเรียแกรมลบ โดยเฉพาะเชื้อ Pseudomonas เป็นต้น) หรือการติดเชื้อรา การติดเชื้อมัยโคแบคทีเรีย (8) การเพาะเลี้ยงแบคทีเรียไม่ชัดเจน

4. การผ่าตัดแก้ไขขั้นที่ 2

ศัลยแพทย์ได้รับความนิยมในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา เนื่องจากมีข้อบ่งชี้ที่หลากหลาย (มวลกระดูกที่เพียงพอ มีเนื้อเยื่ออ่อนในช่องท้องที่อุดมสมบูรณ์) และอัตราการกำจัดการติดเชื้อที่สูง

Spacers, พาหะยาปฏิชีวนะ, ยาปฏิชีวนะ

ไม่ว่าจะใช้เทคนิค spacer แบบใดก็ตาม การยึดตรึงด้วยยาปฏิชีวนะเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อเพิ่มความเข้มข้นของยาปฏิชีวนะในข้อต่อและเพิ่มอัตราการหายของการติดเชื้อ ยาปฏิชีวนะที่ใช้กันทั่วไป ได้แก่ โทบรามัยซิน, เจนตามิซิน และแวนโคมัยซิน

ชุมชนกระดูกและข้อนานาชาติต่างยอมรับการรักษาที่มีประสิทธิภาพสูงสุดสำหรับการติดเชื้อระดับลึกหลังการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียม วิธีการประกอบด้วยการตัดเนื้อเจ้าสาวออกอย่างละเอียด การนำอวัยวะเทียมและสิ่งแปลกปลอมออก การวางอุปกรณ์เว้นระยะข้อต่อ การใช้ยาต้านจุลชีพที่ไวต่อหลอดเลือดดำทางหลอดเลือดดำอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาอย่างน้อย 6 สัปดาห์ และสุดท้าย หลังจากควบคุมการติดเชื้อได้อย่างมีประสิทธิภาพแล้ว ให้ปลูกอวัยวะเทียมใหม่

ข้อดี:

เวลาที่เพียงพอในการระบุชนิดของแบคทีเรียและสารต้านจุลชีพที่ละเอียดอ่อน ซึ่งสามารถใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพก่อนการผ่าตัดแก้ไข

การรวมกันของจุดโฟกัสของระบบอื่น ๆ ของการติดเชื้อสามารถรักษาได้ทันท่วงที

มีโอกาสสองประการสำหรับการกำจัดเนื้อเยื่อเพื่อกำจัดเนื้อเยื่อที่ตายและสิ่งแปลกปลอมออกให้ละเอียดยิ่งขึ้น ซึ่งจะช่วยลดอัตราการเกิดซ้ำของการติดเชื้อหลังการผ่าตัดได้อย่างมาก

ข้อเสีย:

การดมยาสลบและการผ่าตัดเพิ่มความเสี่ยง

ระยะเวลาการรักษาที่ยาวนานและค่ารักษาพยาบาลที่สูงขึ้น

การฟื้นตัวหลังการผ่าตัดทำได้ไม่ดีและช้า

การผ่าตัดเปลี่ยนข้อ: เหมาะสำหรับการติดเชื้อเรื้อรังที่ไม่ตอบสนองต่อการรักษา หรือข้อบกพร่องของกระดูกขนาดใหญ่ สภาพของผู้ป่วยจำกัดการผ่าตัดใหม่และความล้มเหลวในการฟื้นฟู อาการปวดตกค้างหลังการผ่าตัด ความจำเป็นในการใช้เหล็กจัดฟันเพื่อช่วยในการเคลื่อนไหวในระยะยาว ข้อต่อมีความมั่นคงไม่ดี แขนขาสั้นลง ผลกระทบต่อการทำงาน ขอบเขตการใช้งานมีจำกัด

การผ่าตัดเปลี่ยนข้อ: การรักษาแบบดั้งเดิมสำหรับการติดเชื้อหลังการผ่าตัด โดยมีเสถียรภาพหลังการผ่าตัดที่ดีและบรรเทาอาการปวด ข้อเสีย ได้แก่ แขนขาสั้นลง การเดินผิดปกติ และสูญเสียการเคลื่อนไหวของข้อต่อ

การตัดแขนขา: เป็นทางเลือกสุดท้ายสำหรับการรักษาโรคติดเชื้อลึกหลังการผ่าตัด เหมาะสำหรับ: (1) การสูญเสียกระดูกอย่างรุนแรงที่รักษาไม่ได้, ข้อบกพร่องของเนื้อเยื่ออ่อน; (2) ความรุนแรงของแบคทีเรียที่รุนแรง การติดเชื้อแบบผสม การรักษาด้วยยาต้านจุลชีพไม่ได้ผล ส่งผลให้เกิดความเป็นพิษต่อระบบ อันตรายถึงชีวิต (3) มีประวัติล้มเหลวหลายครั้งในการผ่าตัดแก้ไขในผู้ป่วยที่ติดเชื้อเรื้อรัง

วี. การป้องกัน

1. ปัจจัยก่อนการผ่าตัด:

ปรับสภาพก่อนการผ่าตัดของผู้ป่วยให้เหมาะสม และการติดเชื้อที่มีอยู่ทั้งหมดควรได้รับการรักษาให้หายขาดก่อนการผ่าตัด การติดเชื้อทางเลือดที่พบบ่อยที่สุดคือการติดเชื้อจากผิวหนัง ทางเดินปัสสาวะ และทางเดินหายใจ ในการผ่าตัดเปลี่ยนข้อสะโพกหรือข้อเข่า ผิวหนังของแขนขาส่วนล่างไม่ควรขาด แบคทีเรียในปัสสาวะที่ไม่มีอาการซึ่งพบได้ทั่วไปในผู้ป่วยสูงอายุ ไม่จำเป็นต้องได้รับการรักษาก่อนการผ่าตัด เมื่อเกิดอาการต้องได้รับการรักษาอย่างทันท่วงที ผู้ป่วยที่เป็นโรคต่อมทอนซิลอักเสบ การติดเชื้อทางเดินหายใจส่วนบน และเกลื้อน pedis ควรไม่มีจุดโฟกัสเฉพาะจุดของการติดเชื้อ การผ่าตัดทางทันตกรรมที่มีขนาดใหญ่ขึ้นอาจเป็นแหล่งที่มาของการติดเชื้อในกระแสเลือด และแม้ว่าจะหลีกเลี่ยงได้ หากจำเป็นต้องผ่าตัดทางทันตกรรม ก็แนะนำให้ทำขั้นตอนดังกล่าวก่อนการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียม ผู้ป่วยที่มีภาวะทั่วไปไม่ดี เช่น โรคโลหิตจาง ภาวะโปรตีนในเลือดต่ำ เบาหวานรวม และการติดเชื้อทางเดินปัสสาวะเรื้อรัง ควรได้รับการรักษาเชิงรุกและตั้งแต่เนิ่นๆ สำหรับโรคหลักเพื่อปรับปรุงสภาวะทางระบบ

2. การจัดการระหว่างการผ่าตัด:

(1) ควรใช้เทคนิคและเครื่องมือปลอดเชื้อโดยสิ้นเชิงในแนวทางการรักษาตามปกติสำหรับการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียม

(2) ควรลดการเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลก่อนการผ่าตัดเพื่อลดความเสี่ยงที่ผิวหนังของผู้ป่วยอาจเกิดการสะสมของสายพันธุ์แบคทีเรียที่มาจากโรงพยาบาล และควรทำการรักษาตามปกติในวันที่ทำการผ่าตัด

(3) ควรเตรียมพื้นที่ก่อนการผ่าตัดเพื่อเตรียมผิวหนังอย่างเหมาะสม

(4) ชุดผ่าตัด หน้ากาก หมวก และห้องผ่าตัดแบบไหลราบเรียบมีประสิทธิภาพในการลดแบคทีเรียในอากาศในห้องผ่าตัด การสวมถุงมือคู่สามารถลดความเสี่ยงของการสัมผัสมือระหว่างศัลยแพทย์และผู้ป่วยได้ และสามารถแนะนำได้

(5) ได้รับการพิสูจน์ทางการแพทย์แล้วว่าการใช้อุปกรณ์เทียมที่มีข้อจำกัดมากกว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งแบบมีบานพับมีความเสี่ยงสูงต่อการติดเชื้อมากกว่าการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเข่าเทียมแบบไม่จำกัด เนื่องจากมีเศษโลหะที่มีฤทธิ์กัดกร่อนซึ่งลดการทำงานของฟาโกไซโตซิส ดังนั้น จึงควรหลีกเลี่ยงในการเลือกอุปกรณ์เทียม .

(6) ปรับปรุงเทคนิคการผ่าตัดของผู้ปฏิบัติงาน และลดระยะเวลาการผ่าตัดให้สั้นลง (<2.5 ชั่วโมง หากเป็นไปได้) การลดระยะเวลาการผ่าตัดสามารถลดระยะเวลาในการสัมผัสกับอากาศ ซึ่งสามารถลดระยะเวลาในการใช้สายรัดได้ หลีกเลี่ยงการผ่าตัดที่หยาบกร้านในระหว่างการผ่าตัด สามารถล้างแผลซ้ำๆ ได้ (ปืนฉีดน้ำแบบพัลส์จะดีที่สุด) และสามารถแช่ไอโอดีนสำหรับแผลที่สงสัยว่ามีการปนเปื้อน

3. ปัจจัยหลังการผ่าตัด:

(1) การชกด้วยการผ่าตัดทำให้เกิดการดื้อต่ออินซูลิน ซึ่งอาจนำไปสู่ภาวะน้ำตาลในเลือดสูง ซึ่งเป็นปรากฏการณ์ที่สามารถคงอยู่เป็นเวลาหลายสัปดาห์หลังการผ่าตัด และจูงใจให้ผู้ป่วยเกิดภาวะแทรกซ้อนที่เกี่ยวข้องกับบาดแผล และยังเกิดขึ้นในผู้ป่วยที่ไม่เป็นเบาหวานอีกด้วย ดังนั้นการติดตามระดับน้ำตาลในเลือดหลังผ่าตัดทางคลินิกจึงมีความสำคัญไม่แพ้กัน

(2) การเกิดลิ่มเลือดอุดตันในหลอดเลือดดำส่วนลึกจะเพิ่มความเสี่ยงต่อการเกิดเลือดคั่งและปัญหาที่เกี่ยวข้องกับบาดแผลที่ตามมา การศึกษาแบบควบคุมเฉพาะกรณีพบว่าการใช้ยาเฮปารินโมเลกุลต่ำหลังการผ่าตัดเพื่อป้องกันการเกิดลิ่มเลือดอุดตันในหลอดเลือดดำส่วนลึกมีประโยชน์ในการลดความน่าจะเป็นของการติดเชื้อ

(3) การระบายน้ำแบบปิดเป็นช่องทางที่มีศักยภาพในการเข้าถึงการติดเชื้อ แต่ยังไม่มีการศึกษาความสัมพันธ์กับอัตราการติดเชื้อที่บาดแผลโดยเฉพาะ ผลเบื้องต้นชี้ให้เห็นว่าสายสวนภายในข้อที่ใช้เป็นยาแก้ปวดหลังผ่าตัดอาจเสี่ยงต่อการติดเชื้อที่บาดแผล

4. การป้องกันโรคด้วยยาปฏิชีวนะ:

ปัจจุบัน การให้ยาปฏิชีวนะในปริมาณป้องกันโรคเป็นประจำทางคลินิกโดยฉีดเข้าเส้นเลือดดำก่อนและหลังการผ่าตัดจะช่วยลดความเสี่ยงของการติดเชื้อหลังการผ่าตัด ยาเซฟาโลสปอรินส่วนใหญ่ใช้ทางคลินิกเป็นยาปฏิชีวนะที่เลือกใช้ และมีความสัมพันธ์เส้นโค้งรูปตัวยูระหว่างระยะเวลาการใช้ยาปฏิชีวนะและอัตราการติดเชื้อบริเวณแผลผ่าตัด โดยมีความเสี่ยงสูงต่อการติดเชื้อทั้งก่อนและหลังกรอบเวลาที่เหมาะสมที่สุดสำหรับยาปฏิชีวนะ ใช้. การศึกษาขนาดใหญ่เมื่อเร็วๆ นี้พบว่ายาปฏิชีวนะที่ใช้ภายใน 30 ถึง 60 นาทีก่อนการผ่าตัดมีอัตราการติดเชื้อต่ำที่สุด ในทางตรงกันข้าม การศึกษาที่สำคัญอีกชิ้นหนึ่งเกี่ยวกับการผ่าตัดเปลี่ยนข้อสะโพกทั้งหมดพบว่าอัตราการติดเชื้อด้วยยาปฏิชีวนะต่ำที่สุดที่ได้รับภายใน 30 นาทีแรกของการผ่าตัด ดังนั้นโดยทั่วไปเวลาในการให้ยาจะถือว่าอยู่ที่ 30 นาทีก่อนการผ่าตัด โดยจะให้ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดระหว่างการดมยาสลบ ให้ยาปฏิชีวนะอีกขนาดหนึ่งเพื่อป้องกันโรคหลังการผ่าตัด ในยุโรปและสหรัฐอเมริกามักใช้ยาปฏิชีวนะจนถึงวันที่ 3 หลังผ่าตัด แต่ในประเทศจีนมีรายงานว่ามักใช้อย่างต่อเนื่องเป็นเวลา 1 ถึง 2 สัปดาห์ อย่างไรก็ตาม ฉันทามติทั่วไปคือควรหลีกเลี่ยงการใช้ยาปฏิชีวนะออกฤทธิ์ในวงกว้างในระยะยาว เว้นแต่จะมีสถานการณ์พิเศษ และหากจำเป็นต้องใช้ยาปฏิชีวนะเป็นเวลานาน ขอแนะนำให้ใช้ยาต้านเชื้อราร่วมกับยาปฏิชีวนะเพื่อป้องกันการติดเชื้อรา . Vancomycin ได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามีประสิทธิผลในผู้ป่วยที่มีความเสี่ยงสูงที่ติดเชื้อ Staphylococcus aureus ที่ดื้อต่อ methicillin ควรใช้ยาปฏิชีวนะในปริมาณที่สูงขึ้นสำหรับการผ่าตัดที่ยืดเยื้อ รวมถึงการผ่าตัดทวิภาคี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อครึ่งชีวิตของยาปฏิชีวนะสั้น

5. การใช้ยาปฏิชีวนะร่วมกับซีเมนต์กระดูก:

ปูนซีเมนต์ผสมยาปฏิชีวนะยังถูกนำมาใช้ครั้งแรกในการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียมในประเทศนอร์เวย์ ซึ่งในขั้นต้นการศึกษาทะเบียนการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียมของนอร์เวย์ แสดงให้เห็นว่าการใช้ยาปฏิชีวนะผสมทางหลอดเลือดดำและซีเมนต์ (การใช้ยาปฏิชีวนะแบบผสม) ร่วมกันจะช่วยลดอัตราการติดเชื้อในเชิงลึกได้อย่างมีประสิทธิภาพมากกว่าวิธีใดวิธีหนึ่งเพียงอย่างเดียว . การค้นพบนี้ได้รับการยืนยันในการศึกษาขนาดใหญ่ชุดหนึ่งในช่วง 16 ปีข้างหน้า การศึกษาของฟินแลนด์และ Australian Orthopedic Association ปี 2009 ได้ข้อสรุปที่คล้ายกันเกี่ยวกับบทบาทของซีเมนต์ผสมยาปฏิชีวนะในการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเข่าครั้งแรกและการผ่าตัดแก้ไขข้อเข่า นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าคุณสมบัติทางชีวกลศาสตร์ของซีเมนต์กระดูกจะไม่ได้รับผลกระทบเมื่อเติมยาปฏิชีวนะในปริมาณไม่เกิน 2 กรัมต่อซีเมนต์กระดูก 40 กรัม อย่างไรก็ตาม ไม่สามารถเติมยาปฏิชีวนะทุกชนิดลงในซีเมนต์กระดูกได้ ยาปฏิชีวนะที่เติมลงในซีเมนต์กระดูกได้ควรมีเงื่อนไขต่อไปนี้: ความปลอดภัย ความคงตัวทางความร้อน แพ้ง่าย ความสามารถในการละลายน้ำได้ดี มีฤทธิ์ต้านจุลชีพในวงกว้าง และวัสดุที่เป็นผง ปัจจุบัน vancomycin และ gentamicin มีการใช้กันอย่างแพร่หลายในทางคลินิก คิดว่าการฉีดยาปฏิชีวนะลงในซีเมนต์จะเพิ่มความเสี่ยงต่อการเกิดอาการแพ้ การเกิดขึ้นของสายพันธุ์ที่ดื้อยา และการคลายตัวของอวัยวะเทียมที่ปลอดเชื้อ แต่จนถึงขณะนี้ ยังไม่มีหลักฐานที่สนับสนุนข้อกังวลเหล่านี้

ปกเกล้าเจ้าอยู่หัว สรุป

การวินิจฉัยที่รวดเร็วและแม่นยำผ่านการซักประวัติ การตรวจร่างกาย และการทดสอบเสริมถือเป็นข้อกำหนดเบื้องต้นสำหรับการรักษาโรคติดเชื้อที่ข้อต่อได้สำเร็จ การกำจัดการติดเชื้อและการฟื้นฟูข้อต่อเทียมที่ปราศจากความเจ็บปวดและทำงานได้ดีเป็นหลักการพื้นฐานในการรักษาโรคติดเชื้อที่ข้อต่อ แม้ว่าการรักษาด้วยยาปฏิชีวนะสำหรับการติดเชื้อที่ข้อจะง่ายและไม่แพง แต่การกำจัดการติดเชื้อที่ข้อต่อส่วนใหญ่ต้องใช้วิธีการผ่าตัดร่วมกัน กุญแจสำคัญในการเลือกการรักษาโดยการผ่าตัดคือการพิจารณาปัญหาของการถอดอุปกรณ์เทียมซึ่งเป็นประเด็นหลักในการจัดการกับการติดเชื้อที่ข้อต่อ ปัจจุบัน การใช้ยาปฏิชีวนะ การตัดเล็บ และการผ่าตัดเปลี่ยนข้อเทียมร่วมกัน กลายเป็นวิธีการรักษาที่ครอบคลุมสำหรับการติดเชื้อในข้อต่อที่ซับซ้อนที่สุด อย่างไรก็ตาม ยังต้องมีการปรับปรุงและทำให้สมบูรณ์แบบ