ในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา อุบัติการณ์ของกระดูกต้นแขนหัก (phf) เพิ่มขึ้นมากกว่า 28% และอัตราการผ่าตัดเพิ่มขึ้นมากกว่า 10% ในผู้ป่วยที่มีอายุ 65 ปีขึ้นไป เห็นได้ชัดว่าความหนาแน่นของกระดูกที่ลดลงและการหกล้มที่เพิ่มขึ้นเป็นปัจจัยเสี่ยงหลักในกลุ่มผู้สูงอายุที่เพิ่มมากขึ้น แม้ว่าจะมีการรักษาด้วยการผ่าตัดต่างๆ เพื่อจัดการกับกระดูกต้นแขนที่เคลื่อนหรือไม่มั่นคง แต่ก็ยังไม่มีฉันทามติเกี่ยวกับวิธีการผ่าตัดที่ดีที่สุดสำหรับผู้สูงอายุ การพัฒนาแผ่นยึดมุมช่วยให้มีทางเลือกในการรักษากระดูกต้นแขนหักด้วยการผ่าตัด แต่ต้องพิจารณาถึงอัตราภาวะแทรกซ้อนที่สูงถึง 40% ภาวะแทรกซ้อนที่พบมากที่สุด ได้แก่ การยุบตัวของกระดูกต้นแขนพร้อมกับการหลุดของสกรูและภาวะเนื้อตายจากการขาดเลือด (avn) ของหัวกระดูกต้นแขน
การลดขนาดของกระดูกหักตามหลักกายวิภาค การฟื้นฟูโมเมนต์ของกระดูกต้นแขน และการตรึงสกรูใต้ผิวหนังอย่างแม่นยำสามารถลดภาวะแทรกซ้อนดังกล่าวได้ การตรึงสกรูมักทำได้ยากเนื่องจากคุณภาพของกระดูกต้นแขนส่วนต้นที่เสื่อมลงอันเนื่องมาจากโรคกระดูกพรุน เพื่อแก้ไขปัญหานี้ การเสริมความแข็งแรงของส่วนต่อระหว่างกระดูกกับสกรูด้วยการใช้ซีเมนต์กระดูกโพลีเมทิลเมทาคริเลต (PMMA) รอบปลายสกรูเป็นแนวทางใหม่ในการปรับปรุงความแข็งแรงในการตรึงของรากเทียม
การศึกษาปัจจุบันนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินและวิเคราะห์ผลการถ่ายภาพรังสีของ PHF ที่ได้รับการรักษาด้วยแผ่นปรับมุมและการเสริมปลายสกรูเพิ่มเติมในผู้ป่วยที่มีอายุมากกว่า 60 ปี
Ⅰ.วัสดุและวิธีการ
ผู้ป่วยทั้งหมด 49 รายได้รับการชุบแบบปรับมุมและเสริมซีเมนต์เพิ่มเติมด้วยสกรูสำหรับ PHF และผู้ป่วย 24 รายรวมอยู่ในกลุ่มศึกษาตามเกณฑ์การรวมและการแยกออก
PHF ทั้ง 24 รายการได้รับการจำแนกประเภทโดยใช้ระบบการจำแนกประเภท HGLS ซึ่งแนะนำโดย Sukthankar และ Hertel โดยใช้การสแกน CT ก่อนผ่าตัด มีการประเมินภาพเอ็กซ์เรย์ก่อนผ่าตัดและภาพเอ็กซ์เรย์ธรรมดาหลังผ่าตัด ถือว่ากระดูกหักตามหลักกายวิภาคอย่างเหมาะสมเมื่อลดขนาดของปุ่มกระดูกต้นแขนอีกครั้งและพบว่ามีช่องว่างหรือเคลื่อนตัวน้อยกว่า 5 มม. ความผิดปกติแบบเข้าด้านในถูกกำหนดให้เป็นความเอียงของหัวกระดูกต้นแขนเทียบกับเพลากระดูกต้นแขนน้อยกว่า 125° และความผิดปกติแบบวาลกัสถูกกำหนดให้เป็นมากกว่า 145°
การเจาะสกรูขั้นต้นถูกกำหนดให้เป็นปลายสกรูที่เจาะทะลุขอบของคอร์เทกซ์ไขกระดูกของหัวกระดูกต้นแขน การเคลื่อนตัวของกระดูกหักครั้งที่สองถูกกำหนดให้เป็นการเคลื่อนตัวของปุ่มกระดูกที่ลดลงมากกว่า 5 มม. และ/หรือการเปลี่ยนแปลงมากกว่า 15° ในมุมเอียงของชิ้นส่วนหัวบนภาพรังสีติดตามผลเมื่อเปรียบเทียบกับภาพรังสีระหว่างผ่าตัด
การผ่าตัดทั้งหมดดำเนินการโดยใช้วิธีการผ่าตัดแบบ deltopectoralis major การลดกระดูกหักและการวางแผ่นกระดูกจะดำเนินการในลักษณะมาตรฐาน เทคนิคการเสริมด้วยสกรูซีเมนต์ใช้ซีเมนต์ 0.5 มล. เพื่อเสริมปลายสกรู
ทำการตรึงแขนโดยใช้ผ้าคล้องไหล่ที่ออกแบบพิเศษหลังผ่าตัดเป็นเวลา 3 สัปดาห์ จากนั้นจึงเริ่มการเคลื่อนไหวแบบพาสซีฟในระยะแรกและแบบแอคทีฟโดยได้รับความช่วยเหลือพร้อมทั้งปรับความเจ็บปวด 2 วันหลังผ่าตัดเพื่อให้เคลื่อนไหวได้เต็มที่ (ROM)
II. รองหัวหน้าผลที่ตามมา
ผลการศึกษา: มีผู้ป่วย 24 รายเข้าร่วมการศึกษา โดยมีอายุเฉลี่ย 77.5 ปี (ช่วงอายุ 62-96 ปี) ผู้ป่วย 21 รายเป็นหญิง และผู้ป่วย 3 รายเป็นชาย ผู้ป่วยกระดูกหัก 2 ส่วน 5 ราย กระดูกหัก 3 ส่วน 12 ราย และกระดูกหัก 4 ส่วน 7 ราย ได้รับการรักษาโดยการผ่าตัดโดยใช้แผ่นยึดแบบมุมเอียงและการเสริมด้วยซีเมนต์สกรูเพิ่มเติม ผู้ป่วย 3 รายจาก 24 รายที่หักเป็นกระดูกหัวไหล่หัก ผู้ป่วย 12 รายจาก 24 รายสามารถลดขนาดคอร์เทกซ์ด้านในได้อย่างสมบูรณ์ ผู้ป่วย 15 รายจาก 24 ราย (62.5%) พบว่ากระดูกเชื่อมติดกันได้สำเร็จ เมื่อ 3 เดือนหลังการผ่าตัด ผู้ป่วย 20 รายจาก 21 ราย (95.2%) กระดูกหักสำเร็จ ยกเว้นผู้ป่วย 3 รายที่ต้องได้รับการผ่าตัดแก้ไขในระยะเริ่มต้น
ผู้ป่วยรายหนึ่งเกิดการเคลื่อนตัวในระยะหลัง (การหมุนไปด้านหลังส่วนหัวของกระดูกต้นแขน) 7 สัปดาห์หลังการผ่าตัด การแก้ไขทำโดยการผ่าตัดเปลี่ยนข้อไหล่ทั้งหมดแบบย้อนกลับ 3 เดือนหลังการผ่าตัด ผู้ป่วย 3 ราย (ซึ่ง 2 รายมีกระดูกต้นแขนหัก) พบการทะลุของสกรูในขั้นต้นเนื่องจากซีเมนต์รั่วเล็กน้อยในข้อ (โดยข้อต่อไม่ได้สึกกร่อนอย่างรุนแรง) ระหว่างการติดตามผลทางรังสีวิทยาหลังการผ่าตัด พบการทะลุของสกรูในชั้น C ของแผ่นปรับมุมในผู้ป่วย 2 ราย และในชั้น E ในผู้ป่วยอีกรายหนึ่ง (รูปที่ 3) ผู้ป่วย 2 รายจาก 3 รายนี้เกิดภาวะเนื้อตายจากการขาดเลือด (AVN) ในเวลาต่อมา ผู้ป่วย 2 รายเข้ารับการผ่าตัดแก้ไขเนื่องจากการเกิด AVN (ตารางที่ 1, 2)
Ⅲ.การอภิปราย.
ภาวะแทรกซ้อนที่พบบ่อยที่สุดในกระดูกต้นแขนหัก (phf) นอกเหนือจากการเกิดเนื้อตายจากการขาดเลือด (avn) คือการหลุดของสกรูซึ่งตามมาด้วยการยุบตัวของส่วนหัวของกระดูกต้นแขน การศึกษานี้พบว่าการเสริมด้วยซีเมนต์กับสกรูส่งผลให้มีอัตราการเชื่อมกันที่ 95.2% ที่ 3 เดือน อัตราการเคลื่อนตัวครั้งที่สองที่ 4.2% อัตราการเคลื่อนตัวครั้งที่สองที่ 16.7% และอัตราการแก้ไขทั้งหมด 16.7% การเสริมด้วยซีเมนต์กับสกรูส่งผลให้มีอัตราการเคลื่อนตัวครั้งที่สองที่ 4.2% โดยไม่มีการยุบตัวใดๆ ซึ่งถือเป็นอัตราที่ต่ำกว่าเมื่อเทียบกับการตรึงด้วยแผ่นมุมแบบธรรมดาซึ่งมีอัตราประมาณ 13.7-16% เราขอแนะนำอย่างยิ่งให้พยายามลดขนาดทางกายวิภาคให้เหมาะสม โดยเฉพาะคอร์เทกซ์ของกระดูกต้นแขนด้านในในการตรึงด้วยแผ่นมุมของphf แม้ว่าจะมีการใช้การเสริมด้วยสกรูเพิ่มเติม ก็จะต้องพิจารณาเกณฑ์ความล้มเหลวที่อาจเกิดขึ้นที่ทราบกันดี
อัตราการแก้ไขโดยรวมที่ 16.7% โดยใช้การเสริมด้วยสกรูในงานวิจัยนี้ อยู่ในช่วงที่ต่ำกว่าอัตราการแก้ไขที่ตีพิมพ์ก่อนหน้านี้สำหรับแผ่นยึดมุมแบบดั้งเดิมใน PHF ซึ่งแสดงอัตราการแก้ไขในประชากรสูงอายุที่อยู่ในช่วง 13% ถึง 28% ไม่ต้องรอ การศึกษาแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุมหลายศูนย์ที่ดำเนินการโดย Hengg et al. ไม่ได้แสดงให้เห็นถึงประโยชน์ของการเสริมด้วยสกรูซีเมนต์ ในบรรดาผู้ป่วยทั้งหมด 65 รายที่ติดตามผลครบ 1 ปี พบว่าเกิดความล้มเหลวทางกลไกในผู้ป่วย 9 รายและ 3 รายในกลุ่มที่เสริมด้วยสกรู พบ AVN ในผู้ป่วย 2 ราย (10.3%) และในผู้ป่วย 2 ราย (5.6%) ในกลุ่มที่ไม่ได้รับการเสริมด้วยสกรู โดยรวมแล้ว ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในการเกิดเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์และผลลัพธ์ทางคลินิกระหว่างทั้งสองกลุ่ม แม้ว่าการศึกษาเหล่านี้จะเน้นที่ผลลัพธ์ทางคลินิกและทางรังสีวิทยา แต่ไม่ได้ประเมินภาพรังสีอย่างละเอียดเท่ากับการศึกษานี้ โดยรวมแล้ว ภาวะแทรกซ้อนที่ตรวจพบทางรังสีวิทยามีความคล้ายคลึงกับการศึกษานี้ การศึกษาเหล่านี้ไม่ได้รายงานการรั่วไหลของซีเมนต์ภายในข้อ ยกเว้นการศึกษาของ Hengg et al. ซึ่งพบเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์นี้ในผู้ป่วยรายหนึ่ง ในการศึกษานี้ พบการแทรกซึมของสกรูหลักสองครั้งที่ระดับ C และหนึ่งครั้งที่ระดับ E โดยมีการรั่วไหลของซีเมนต์ภายในข้อตามมาโดยไม่มีผลทางคลินิกใดๆ จึงมีการฉีดสารทึบแสงภายใต้การควบคุมด้วยเครื่องเอกซเรย์ก่อนที่จะใช้ซีเมนต์เสริมกับสกรูแต่ละตัว อย่างไรก็ตาม ควรทำการถ่ายภาพรังสีที่ตำแหน่งแขนต่างกัน และประเมินอย่างระมัดระวังมากขึ้น เพื่อตัดปัจจัยที่สกรูหลักเจาะเข้าไปก่อนใช้ซีเมนต์ นอกจากนี้ ควรหลีกเลี่ยงการเสริมสกรูด้วยซีเมนต์ที่ระดับ C (สกรูแยกออกจากกัน) เนื่องจากมีความเสี่ยงสูงที่สกรูหลักจะทะลุเข้าไปและปูนซีเมนต์รั่วไหลตามมา ไม่แนะนำให้เสริมปลายสกรูด้วยซีเมนต์ในผู้ป่วยที่กระดูกต้นแขนหักเนื่องจากมีความเสี่ยงสูงที่จะเกิดการรั่วไหลภายในข้อที่สังเกตได้ในรูปแบบการแตกหักนี้ (สังเกตในผู้ป่วย 2 ราย)
VI. บทสรุป
ในการรักษา PHF ด้วยแผ่นยึดมุมโดยใช้ซีเมนต์ PMMA การเสริมด้วยสกรูปลายข้อด้วยซีเมนต์เป็นเทคนิคการผ่าตัดที่เชื่อถือได้ซึ่งช่วยเพิ่มการยึดรากเทียมกับกระดูก ส่งผลให้มีอัตราการเคลื่อนตัวรองที่ต่ำเพียง 4.2% ในผู้ป่วยโรคกระดูกพรุน เมื่อเปรียบเทียบกับเอกสารที่มีอยู่ พบว่าอุบัติการณ์ของภาวะเนื้อตายจากการขาดเลือด (AVN) เพิ่มขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรูปแบบกระดูกหักรุนแรง ซึ่งจะต้องคำนึงถึงเรื่องนี้ด้วย ก่อนใช้ซีเมนต์ ต้องแยกการรั่วไหลของซีเมนต์ภายในข้ออย่างระมัดระวังด้วยการให้สารทึบแสง เนื่องจากมีความเสี่ยงสูงที่ซีเมนต์จะรั่วไหลภายในข้อในกระดูกต้นแขนหัก เราจึงไม่แนะนำให้เสริมด้วยสกรูปลายข้อด้วยซีเมนต์ในกระดูกหักนี้
เวลาโพสต์ : 06-08-2024
