ภาวะกระดูกนาวิคูลาร์เชื่อมต่อกันผิดปกติ (navicular malunion) พบได้ประมาณ 5-15% ของกระดูกนาวิคูลาร์หักเฉียบพลันทั้งหมด โดยพบภาวะเนื้อตายของกระดูกนาวิคูลาร์ประมาณ 3% ปัจจัยเสี่ยงของภาวะกระดูกนาวิคูลาร์เชื่อมต่อกันผิดปกติ ได้แก่ การวินิจฉัยที่ผิดพลาดหรือล่าช้า ตำแหน่งของกระดูกหักที่ใกล้เคียง การเคลื่อนตัวมากกว่า 1 มม. และกระดูกหักร่วมกับการไม่มั่นคงของข้อมือ หากไม่ได้รับการรักษา ภาวะกระดูกนาวิคูลาร์เชื่อมต่อกันผิดปกติ (navicular osteochondral nonunion) มักเกี่ยวข้องกับโรคข้ออักเสบจากการบาดเจ็บ (traumatic arthritis) หรือที่เรียกว่าภาวะกระดูกนาวิคูลาร์เชื่อมต่อกันผิดปกติร่วมกับโรคข้อเสื่อมชนิดยุบตัว (collapsing osteoarthritis)
การปลูกถ่ายกระดูกแบบมีหรือไม่มีแผ่นกระดูกที่มีหลอดเลือดสามารถใช้รักษาภาวะกระดูกติดขัดของกระดูกนาวิคูลาร์ได้ อย่างไรก็ตาม สำหรับผู้ป่วยที่มีภาวะกระดูกตายบริเวณขั้วต้นของกระดูกนาวิคูลาร์ ผลการปลูกถ่ายกระดูกโดยไม่มีปลายกระดูกที่มีหลอดเลือดยังไม่น่าพอใจ และอัตราการสมานตัวของกระดูกอยู่ที่ 40%-67% เท่านั้น ในทางตรงกันข้าม อัตราการสมานตัวของการปลูกถ่ายกระดูกที่มีแผ่นกระดูกที่มีหลอดเลือดอาจสูงถึง 88%-91% แผ่นกระดูกที่มีหลอดเลือดหลักในทางคลินิก ได้แก่ แผ่นกระดูกรัศมีปลาย 1,2-ICSRA, แผ่นกระดูกปลูกถ่ายกระดูกพร้อมมัดหลอดเลือด, แผ่นกระดูกรัศมีฝ่ามือ, แผ่นกระดูกอุ้งเชิงกรานอิสระที่มีปลายกระดูกที่มีหลอดเลือด และแผ่นกระดูกคอนดิลาร์ส่วนกลาง (MFC VBG) เป็นต้น ผลการปลูกถ่ายกระดูกที่มีปลายกระดูกที่มีหลอดเลือดเป็นที่น่าพอใจ MFC VBG แบบอิสระได้รับการพิสูจน์แล้วว่ามีประสิทธิภาพในการรักษาภาวะกระดูกเรือหักที่มีการยุบตัวของกระดูกฝ่ามือ และ MFC VBG ใช้ส่วนต่อของหลอดเลือดแดงที่ลงมาถึงหัวเข่าเป็นสาขาโภชนาการหลัก เมื่อเปรียบเทียบกับแฟลปอื่นๆ MFC VBG ให้การรองรับโครงสร้างที่เพียงพอที่จะฟื้นฟูรูปร่างปกติของกระดูกเรือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาวะกระดูกเรือหักจากโรคกระดูกพรุนที่มีภาวะหลังค่อม (รูปที่ 1) ในการรักษาภาวะกระดูกตายจากโรคกระดูกเรือหักจากโรคกระดูกพรุนที่มีภาวะกระดูกข้อมือยุบตัวลงอย่างต่อเนื่อง พบว่าแฟลปปลาย 1,2-ICSRA ที่มีปลาย 1,2-ICSRA มีอัตราการสมานตัวของกระดูกเพียง 40% ในขณะที่ MFC VBG มีอัตราการสมานตัวของกระดูก 100%
รูปที่ 1 การแตกหักของกระดูกเรือที่มีความผิดปกติแบบ "หลังค่อม" ภาพ CT แสดงให้เห็นการแตกหักแบบบล็อกระหว่างกระดูกเรือที่มุมประมาณ 90°
การเตรียมตัวก่อนการผ่าตัด
หลังจากการตรวจร่างกายบริเวณข้อมือที่ได้รับผลกระทบแล้ว จำเป็นต้องทำการตรวจด้วยภาพเพื่อประเมินระดับการยุบตัวของข้อมือ ภาพรังสีเอกซ์แบบธรรมดามีประโยชน์ในการยืนยันตำแหน่งของกระดูกหัก ระดับการเคลื่อนตัว และการปรากฏตัวของการสลายของกระดูกหรือการแข็งตัวของเนื้อเยื่อปลายกระดูกที่หัก ภาพด้านหน้าด้านหลังใช้เพื่อประเมินการยุบตัวของข้อมือ ความไม่มั่นคงของกระดูกหลัง (DISI) โดยใช้อัตราส่วนความสูงของข้อมือที่ปรับเปลี่ยนแล้ว (ความสูง/ความกว้าง) ≤1.52 หรือมุมรัศมีลูเนทมากกว่า 15° MRI หรือ CT สามารถช่วยวินิจฉัยการเรียงตัวที่ผิดปกติของกระดูกนาวิคูลาร์หรือภาวะกระดูกตาย ภาพรังสีเอกซ์ด้านข้างหรือ CT เฉียงซากิตตัลของกระดูกนาวิคูลาร์ที่มีมุมนาวิคูลาร์มากกว่า 45° บ่งชี้ว่ากระดูกนาวิคูลาร์สั้นลง ซึ่งเรียกว่า "ภาวะหลังโก่ง" MRI T1, T2 สัญญาณต่ำบ่งชี้ว่ากระดูกนาวิคูลาร์ตาย แต่ MRI ไม่มีนัยสำคัญที่ชัดเจนในการประเมินการสมานตัวของกระดูกหัก
ข้อบ่งชี้และข้อห้ามใช้:
กระดูกอ่อนเรือไม่เชื่อมกันโดยมีหลังโก่งงอและ DISI; MRI แสดงให้เห็นภาวะเนื้อตายจากการขาดเลือดของกระดูกเรือ การคลายสายรัดระหว่างผ่าตัด และการสังเกตกระดูกเรือหักที่ปลายหักยังคงเป็นกระดูกแข็งสีขาว; ความล้มเหลวของการปลูกถ่ายกระดูกลิ่มหรือการตรึงภายในด้วยสกรูครั้งแรกต้องใช้การปลูกถ่ายกระดูกโครงสร้าง VGB ขนาดใหญ่ (＞1cm3) ผลการตรวจก่อนหรือระหว่างผ่าตัดของข้อเข่าเสื่อมที่ข้อต่อเรเดียลคาร์ปัส; หากเกิดภาวะเนื้อตายของเรืออย่างมีนัยสำคัญพร้อมกับภาวะข้อเข่าเสื่อมแบบยุบตัว อาจจำเป็นต้องตัดเส้นประสาทข้อมือ การตัดกระดูกเรือ การเชื่อมกระดูกรูปสี่เหลี่ยม การตัดกระดูกเรือส่วนต้น การเชื่อมกระดูกข้อมือทั้งหมด ฯลฯ; ภาวะเนื้อตายของเรือ เนื้อตายที่ส่วนต้น แต่มีรูปร่างของกระดูกเรือปกติ (เช่น กระดูกเรือหักที่ไม่เคลื่อนที่และมีเลือดไปเลี้ยงขั้วต้นไม่เพียงพอ) การสั้นลงของการเชื่อมกระดูกเรือที่ผิดปกติโดยไม่มีภาวะกระดูกตาย (1,2-ICSRA สามารถใช้ทดแทนแผ่นกระดูกเรเดียสส่วนปลายได้)
กายวิภาคศาสตร์ประยุกต์
MFC VBG ได้รับเลือดจากหลอดเลือดขนาดเล็กระหว่างกระดูก (interosseous trophoblastic vessels) จำนวนหนึ่ง (ค่าเฉลี่ย 30, 20-50) โดยหลอดเลือดที่มีปริมาณเลือดมากที่สุดจะอยู่ทางด้านหลังส่วนล่างของ condyle ของกระดูกต้นขาส่วนกลาง (ค่าเฉลี่ย 6.4) รองลงมาคือหลอดเลือดที่อยู่ด้านหน้าส่วนบน (ค่าเฉลี่ย 4.9) (รูปที่ 2) หลอดเลือด trophoblastic vessel เหล่านี้ส่วนใหญ่ได้รับเลือดจากหลอดเลือดแดงเจนิคูเลตที่เคลื่อนลง (descending geniculate artery: DGA) และ/หรือหลอดเลือดแดงเจนิคูเลตที่เคลื่อนขึ้นด้านบน (superior medial geniculate artery: SMGA) ซึ่งเป็นแขนงหนึ่งของหลอดเลือดแดงเฟมอรัลผิวเผินที่ก่อให้เกิดแขนงประสาทข้อต่อ กล้ามเนื้อ ผิวหนัง และ/หรือซาฟีนัส DGA มีต้นกำเนิดจากหลอดเลือดแดงต้นขาชั้นผิวเผินที่บริเวณใกล้เคียงกับเนินนูนด้านกลางของกระดูกข้อเท้าด้านใน หรือที่ระยะห่าง 13.7 เซนติเมตร บริเวณใกล้กับพื้นผิวข้อต่อ (10.5-17.5 เซนติเมตร) และมีความคงตัวของการแตกแขนง 89% ในตัวอย่างจากศพ (รูปที่ 3) DGA มีต้นกำเนิดจากหลอดเลือดแดงต้นขาชั้นผิวเผินที่ระยะห่าง 13.7 เซนติเมตร (10.5-17.5 เซนติเมตร) บริเวณใกล้กับรอยแยกของกระดูกข้อเท้าด้านใน หรือบริเวณใกล้กับพื้นผิวข้อต่อ โดยตัวอย่างจากศพมีความเสถียรของการแตกแขนง 100% และมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 0.78 มิลลิเมตร ดังนั้น DGA หรือ SMGA จึงเป็นที่ยอมรับได้ แม้ว่า DGA จะเหมาะสมกับกระดูกหน้าแข้งมากกว่าเนื่องจากความยาวและเส้นผ่านศูนย์กลางของหลอดเลือด
รูปที่ 2 การกระจายตัวของหลอดเลือด trophoblast ของ MFC ในสี่ส่วนตามแนวเส้นแนวนอนระหว่าง semitendinosus และเอ็นด้านข้างตรงกลาง A, เส้นของ trochanter ใหญ่ B, เส้นของขั้วบนของ patella C, เส้นโค้งของ anterior meniscus D
รูปที่ 3 กายวิภาคของหลอดเลือด MFC: (A) กิ่งนอกกระดูกและกายวิภาคของหลอดเลือด trophoblastic MFC (B) ระยะห่างของจุดกำเนิดของหลอดเลือดจากแนวข้อต่อ
การเข้าถึงการผ่าตัด
ผู้ป่วยจะถูกวางตัวภายใต้การดมยาสลบในท่านอนหงาย โดยวางแขนขาที่ได้รับผลกระทบไว้บนโต๊ะผ่าตัด โดยทั่วไปแล้ว จะนำแผ่นกระดูกที่บริจาคมาจาก condyle ของกระดูกต้นขาส่วนกลางข้างเดียวกัน เพื่อให้ผู้ป่วยสามารถเคลื่อนไหวด้วยไม้ค้ำยันหลังการผ่าตัดได้ สามารถเลือกข้อเข่าข้างตรงข้ามได้หากมีประวัติการบาดเจ็บหรือการผ่าตัดที่ข้อเข่าข้างเดียวกันมาก่อน งอเข่าและหมุนสะโพกออกด้านนอก และรัดสายรัดทั้งส่วนบนและส่วนล่าง วิธีการผ่าตัดเป็นแบบขยาย Russe โดยแผลผ่าตัดเริ่มต้นที่ 8 ซม. จากบริเวณใกล้อุโมงค์ข้อมือตามขวาง และขยายออกทางด้านปลายจากขอบรัศมีของเอ็นกล้ามเนื้อ radial flexor carpi radialis จากนั้นพับที่บริเวณอุโมงค์ข้อมือตามขวางไปทางโคนนิ้วหัวแม่มือ สิ้นสุดที่ระดับของกล้ามเนื้อโทรแคนเตอร์ใหญ่ ปลอกหุ้มเอ็นของเอ็นเรเดียลลองกิสซิมัสถูกกรีดและดึงเอ็นเข้าทางอัลนาลิสติก กระดูกนาวิคูลาร์จะถูกเปิดออกโดยการผ่าอย่างแม่นยำตามแนวเอ็นเรเดียลลูเนตและเอ็นเรเดียลหัวนาวิคูลาร์ โดยแยกเนื้อเยื่ออ่อนรอบนอกของกระดูกนาวิคูลาร์ออกอย่างระมัดระวังเพื่อให้กระดูกนาวิคูลาร์เปิดออกได้มากขึ้น (รูปที่ 4) ยืนยันบริเวณที่กระดูกไม่เชื่อมกัน คุณภาพของกระดูกอ่อนข้อต่อ และระดับของภาวะขาดเลือดของกระดูกนาวิคูลาร์ หลังจากคลายสายรัดแล้ว ให้สังเกตบริเวณขั้วต้นของกระดูกนาวิคูลาร์ว่ามีเลือดออกเป็นจุดหรือไม่ เพื่อตรวจสอบว่ามีการตายแบบขาดเลือดหรือไม่ หากการตายแบบขาดเลือดของกระดูกนาวิคูลาร์ไม่ได้เกี่ยวข้องกับโรคข้ออักเสบที่กระดูกเรเดียลคาร์ปัลหรือระหว่างกระดูก อาจใช้ MFC VGB ได้
รูปที่ 4 แนวทางการผ่าตัดแบบเรือ: (A) แผลผ่าตัดเริ่มต้นที่ระยะ 8 ซม. จากบริเวณปลายอุโมงค์ข้อมือขวาง และขยายขอบรัศมีของเอ็นกล้ามเนื้อ radial flexor carpi radialis ไปยังส่วนปลายของแผลผ่าตัด ซึ่งพับไปทางโคนนิ้วหัวแม่มือที่อุโมงค์ข้อมือขวาง (B) ผ่าปลอกเอ็นของเอ็น radial longissimus และดึงเอ็นไปทางด้านอัลนา และผ่าตัดเปิดกระดูกเรือออกด้วยการผ่าตัดที่คมชัดตามแนวเอ็น radial lunate และเอ็น radial navicular head (C) ระบุพื้นที่ของความไม่ต่อเนื่องของกระดูกเรือ
ทำการกรีดแผลยาว 15-20 ซม. บริเวณใกล้แนวข้อเข่าตามแนวขอบด้านหลังของกล้ามเนื้อต้นขาส่วนกลาง และหดกล้ามเนื้อไปทางด้านหน้าเพื่อเปิดเผยเส้นเลือด MFC (รูปที่ 5) โดยทั่วไปเส้นเลือด MFC จะได้รับเลือดจากกิ่งข้อต่อของ DGA และ SMGA ซึ่งมักจะมาจากกิ่งข้อต่อขนาดใหญ่ของ DGA และเส้นเลือดดำที่เกี่ยวข้อง ก้านหลอดเลือดจะถูกเปิดออกบริเวณต้น โดยระมัดระวังในการปกป้องเยื่อหุ้มกระดูกและหลอดเลือด trophoblastic บนพื้นผิวกระดูก
รูปที่ 5 การเข้าถึง MFC โดยการผ่าตัด: (A) ทำการกรีดแผลยาว 15-20 ซม. ตามแนวขอบด้านหลังของกล้ามเนื้อต้นขาส่วนกลางจากแนวข้อเข่า (B) หดกล้ามเนื้อไปทางด้านหน้าเพื่อเปิดเผยการไหลเวียนของเลือดจาก MFC
การเตรียมกระดูกเรือ
ความผิดปกติของกระดูกเรือ DISI จำเป็นต้องได้รับการแก้ไข และเตรียมพื้นที่ปลูกถ่ายกระดูกออสทีโอคอนดรัลก่อนการปลูกถ่ายโดยการงอข้อมือภายใต้การตรวจด้วยเครื่องเอกซเรย์เพื่อฟื้นฟูมุมรัศมีลูเนทให้เป็นปกติ (รูปที่ 6) หมุดคิร์ชเนอร์ขนาด 0.0625 ฟุต (ประมาณ 1.5 มม.) ถูกเจาะผ่านผิวหนังจากด้านหลังไปยังกระดูกฝ่ามือเพื่อตรึงข้อต่อรัศมีลูเนท และช่องว่างของกระดูกเรือจะเปิดออกเมื่อข้อมือเหยียดตรง ช่องว่างกระดูกหักถูกเคลียร์ออกจากเนื้อเยื่ออ่อนและค้ำยันให้เปิดออกอีกครั้งด้วยแผ่นกระจายกระดูก เลื่อยตัดแบบลูกสูบขนาดเล็กถูกใช้เพื่อทำให้กระดูกแบนราบ และตรวจสอบให้แน่ใจว่าแผ่นปลูกถ่ายมีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้ามากกว่าลิ่ม ซึ่งจำเป็นต้องจัดการช่องว่างของกระดูกเรือโดยให้ช่องว่างด้านฝ่ามือกว้างกว่าด้านหลัง หลังจากเปิดช่องว่างแล้ว จะวัดข้อบกพร่องในสามมิติเพื่อกำหนดขอบเขตของการปลูกกระดูก ซึ่งโดยปกติจะมีความยาว 10-12 มม. ในทุกด้านของการปลูกกระดูก
รูปที่ 6 การแก้ไขความโค้งงอของกระดูกนาวิคูลาร์ ด้วยการงอข้อมือด้วยเครื่องฟลูโรสโคปเพื่อฟื้นฟูแนวรัศมี-จันทรคติให้เป็นปกติ หมุดคิร์ชเนอร์ขนาด 0.0625 ฟุต (ประมาณ 1.5 มม.) ถูกเจาะผ่านผิวหนังจากด้านหลังไปยังกระดูกฝ่ามือเพื่อยึดข้อต่อรัศมีจันทรคติ เผยให้เห็นช่องว่างของกระดูกนาวิคูลาร์ที่ผิดรูปและฟื้นฟูความสูงปกติของกระดูกนาวิคูลาร์เมื่อเหยียดข้อมือ โดยขนาดของช่องว่างจะทำนายขนาดของแผ่นปิดที่จำเป็นต้องตัดออก
การผ่าตัดกระดูก
บริเวณที่มีหลอดเลือดของคอนไดล์กระดูกต้นขาส่วนกลางจะถูกเลือกเป็นบริเวณที่จะทำการถอนกระดูก และบริเวณที่จะทำการถอนกระดูกนั้นจะต้องทำเครื่องหมายไว้อย่างชัดเจน ระวังอย่าให้เอ็นด้านข้างของกระดูกต้นขาส่วนกลางได้รับบาดเจ็บ ทำการกรีดเยื่อหุ้มกระดูกออก แล้วตัดแผ่นกระดูกสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่มีขนาดเหมาะสมกับแผ่นกระดูกที่ต้องการด้วยเลื่อยตัดแบบลูกสูบ โดยตัดบล็อกกระดูกอีกชิ้นหนึ่งทำมุม 45 องศากับด้านใดด้านหนึ่งเพื่อให้แน่ใจว่าแผ่นกระดูกมีความสมบูรณ์ (รูปที่ 7) 7) ควรระมัดระวังอย่าให้เยื่อหุ้มกระดูก กระดูกคอร์ติคัล และกระดูกพรุนของแผ่นกระดูกแยกออกจากกัน ควรปล่อยสายรัดบริเวณขาส่วนล่างเพื่อสังเกตการไหลเวียนของเลือดผ่านแผ่นกระดูก และปล่อยก้านหลอดเลือดบริเวณต้นแขนอย่างน้อย 6 ซม. เพื่อให้สามารถต่อหลอดเลือดได้ หากจำเป็น สามารถใส่กระดูกพรุนจำนวนเล็กน้อยไว้ในคอนไดล์กระดูกต้นขา ข้อบกพร่องของกระดูกต้นขาจะถูกเติมเต็มด้วยวัสดุทดแทนการปลูกถ่ายกระดูก และระบายของเหลวออกจากแผลและปิดแผลทีละชั้น
รูปที่ 7 การตัดแผ่นกระดูกแบบ MFC (A) ทำเครื่องหมายบริเวณกระดูกตัดที่เพียงพอที่จะเติมช่องว่างของกระดูกเรือ ทำการกรีดเยื่อหุ้มกระดูก และตัดแผ่นกระดูกสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่มีขนาดเหมาะสมกับแผ่นกระดูกที่ต้องการด้วยเลื่อยตัดแบบลูกสูบ (B) ตัดชิ้นกระดูกชิ้นที่สองตามด้านใดด้านหนึ่งเป็นมุม 45° เพื่อให้แน่ใจว่าแผ่นกระดูกมีความสมบูรณ์
การฝังและการตรึงแฟลป
ตัดแต่งแผ่นกระดูกให้ได้รูปทรงที่เหมาะสม โดยระมัดระวังไม่ให้กดทับก้านหลอดเลือดหรือฉีกขาดบริเวณเยื่อหุ้มกระดูก ค่อยๆ ฝังแผ่นกระดูกเข้าไปในบริเวณที่มีข้อบกพร่องของกระดูกเรือ หลีกเลี่ยงการกระทบกระแทก และยึดด้วยสกรูเรือแบบกลวง ระมัดระวังให้แน่ใจว่าขอบฝ่ามือของบล็อกกระดูกที่ฝังไว้นั้นเรียบเสมอกับขอบฝ่ามือของกระดูกเรือ หรือกดลงเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงการกดทับ ทำการส่องกล้องเพื่อยืนยันสัณฐานวิทยาของกระดูกเรือ เส้นแรง และตำแหน่งของสกรู ต่อหลอดเลือดแดงแผ่นหลอดเลือดเข้ากับปลายหลอดเลือดแดงเรเดียลไปด้านข้าง และต่อปลายหลอดเลือดดำเข้ากับหลอดเลือดดำคู่ของหลอดเลือดแดงเรเดียลแบบปลายต่อปลาย (รูปที่ 8) แคปซูลข้อต่อได้รับการซ่อมแซม แต่หลีกเลี่ยงการต่อก้านหลอดเลือด
รูปที่ 8 การฝังแผ่นกระดูก การตรึง และการต่อหลอดเลือด แผ่นกระดูกจะถูกฝังอย่างเบามือลงในบริเวณที่มีข้อบกพร่องของกระดูกเรือ และยึดติดด้วยสกรูเรือแบบกลวงหรือหมุด Kirschner ระวังอย่าให้ขอบฝ่ามือของบล็อกกระดูกที่ฝังอยู่นั้นเสมอกับขอบฝ่ามือของกระดูกเรือ หรือกดลงเล็กน้อยเพื่อหลีกเลี่ยงการกดทับ การต่อหลอดเลือดแดงของแผ่นหลอดเลือดแดงกับหลอดเลือดแดงเรเดียลทำแบบปลายต่อปลาย และปลายหลอดเลือดดำกับหลอดเลือดดำคู่ของหลอดเลือดแดงเรเดียลทำแบบปลายต่อปลาย
การฟื้นฟูหลังการผ่าตัด
แอสไพรินชนิดรับประทาน 325 มก. ต่อวัน (เป็นเวลา 1 เดือน) อนุญาตให้รับน้ำหนักบริเวณแขนหรือขาที่ได้รับผลกระทบหลังผ่าตัดได้ การเบรกเข่าสามารถลดความรู้สึกไม่สบายของผู้ป่วยได้ ขึ้นอยู่กับความสามารถในการเคลื่อนไหวของผู้ป่วยในเวลาที่เหมาะสม การพยุงด้วยไม้ค้ำยันข้างเดียวสามารถช่วยลดอาการปวดได้ แต่ไม่จำเป็นต้องใช้ไม้ค้ำยันในระยะยาว แผลผ่าตัดจะถูกตัดออก 2 สัปดาห์หลังการผ่าตัด และใส่เฝือกแขนหรือเฝือกนิ้วหัวแม่มือแบบ Muenster ไว้เป็นเวลา 3 สัปดาห์ หลังจากนั้นจึงใส่เฝือกแขนหรือเฝือกนิ้วหัวแม่มือแบบสั้นไว้จนกว่ากระดูกหักจะหายดี มีการเอกซเรย์ทุก 3-6 สัปดาห์ และยืนยันการสมานของกระดูกหักด้วย CT หลังจากนั้น ควรเริ่มกิจกรรมงอและเหยียดทั้งแบบแอคทีฟและพาสซีฟ และเพิ่มความเข้มข้นและความถี่ของการออกกำลังกายทีละน้อย
ภาวะแทรกซ้อนที่สำคัญ
ภาวะแทรกซ้อนหลักของข้อเข่า ได้แก่ อาการปวดเข่าหรือการบาดเจ็บของเส้นประสาท อาการปวดเข่าส่วนใหญ่เกิดขึ้นภายใน 6 สัปดาห์หลังการผ่าตัด และไม่พบการสูญเสียความรู้สึกหรือเนื้องอกเส้นประสาทที่เจ็บปวดอันเนื่องมาจากการบาดเจ็บของเส้นประสาทซาฟีนัส ภาวะแทรกซ้อนหลักของข้อมือ ได้แก่ กระดูกไม่เชื่อมกันที่ดื้อต่อการรักษา อาการปวด ข้อแข็ง อ่อนแรง โรคข้อเสื่อมที่ลุกลามของกระดูกข้อมือเรเดียลหรือกระดูกระหว่างกระดูกข้อมือ และยังมีรายงานความเสี่ยงต่อการเกิดกระดูกเฮเทอโรโทปิกที่เยื่อหุ้มกระดูก
การปลูกถ่ายกระดูกส่วนกลางของกระดูกต้นขาที่มีหลอดเลือดบริเวณข้อต่อกระดูกต้นขาส่วนในฟรีสำหรับกระดูกสแคฟฟอยด์ที่ไม่ติดกันโดยมีภาวะเนื้อตายจากการขาดเลือดบริเวณขั้วต้นและกระดูกข้อมือยุบตัว
เวลาโพสต์: 28 พฤษภาคม 2567
