เทคนิคการผ่าตัด “ เทคนิคแถบความตึงของสายไฟ Kirschner” สำหรับการตรึงภายในในการรักษาการแตกหักของเบนเน็ตต์

การแตกหักของเบนเน็ตต์คิดเป็น 1.4% ของการแตกหักด้วยมือ ซึ่งแตกต่างจากการแตกหักปกติของฐานของกระดูก metacarpal การกำจัดของการแตกหักของเบนเน็ตต์ค่อนข้างไม่เหมือนใคร ชิ้นส่วนพื้นผิวข้อต่อใกล้เคียงนั้นยังคงอยู่ในตำแหน่งทางกายวิภาคดั้งเดิมเนื่องจากการดึงเอ็นเอ็น metacarpal เอียงในขณะที่ส่วนปลายเนื่องจากแรงฉุดของผู้ลักพาตัว pollicis longus และเอ็นกล้ามเนื้อ adductor

สำหรับการแตกหักของเบนเน็ตต์ที่พลัดถิ่นมักจะแนะนำให้ผ่าตัดเพื่อหลีกเลี่ยงการทำให้การจัดตำแหน่งของการทำงานร่วมกันของ carpometacarpal และฟังก์ชั่นนิ้วหัวแม่มือ ในแง่ของวิธีการรักษาด้วยการผ่าตัดระบบการตรึงแผ่นและสกรูรวมถึงการตรึงภายในลวด Kirschner นั้นใช้กันอย่างแพร่หลายในการปฏิบัติทางคลินิก นักวิชาการจากโรงพยาบาลที่สามของเหอเป่ยได้เสนอเทคนิควงดนตรีสายแรงตึงของ Kirschner ซึ่งเกี่ยวข้องกับแผลเล็ก ๆ ที่มีการรุกรานน้อยที่สุดเพื่อแก้ไขการแตกหักของเบนเน็ตต์เพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดี

ขั้นตอนที่ 1: ทำรอยแผล 1.3 ซม. ที่ด้านรัศมีของข้อต่อ carpometacarpal, ผ่าเลเยอร์โดยเลเยอร์เพื่อเปิดเผยพื้นที่, ดึงตัวต่อ pollicis longus ไปทางด้านท่อนและเปิดเผยด้านหลังของข้อต่อ carpometacarpal

ขั้นตอนที่ 2: ใช้แรงฉุดด้วยตนเองและประกาศนิ้วหัวแม่มือเพื่อลดการแตกหัก แทรกลวด kirschner ขนาด 1 มม. ผ่านปลายแตกหักปลายห่างจากข้อต่อ carpometacarpal 1-1.5 ซม. เพื่อแก้ไขชิ้นส่วนกระดูกใกล้เคียง หลังจากลวด Kirschner แทรกซึมชิ้นส่วนกระดูกให้ดำเนินการต่อไปโดย 1 ซม.

ขั้นตอนที่ 3: ใช้สายไฟแล้ววนในรูปแบบรูปแปดรอบปลายทั้งสองของลวด Kirschner จากนั้นยึดให้เข้าที่

เทคนิคแถบความตึงของสายไฟ Kirschner ถูกนำไปใช้ในการแตกหักหลายครั้ง แต่สำหรับการแตกหักของเบนเน็ตต์แผลเล็ก ๆ มักจะส่งผลให้มองเห็นได้ไม่ดีและทำให้กระบวนการท้าทาย นอกจากนี้หากมีการแตกหักการแตกหักลวด kirschner เดี่ยวอาจไม่ทำให้ชิ้นส่วนกระดูกใกล้เคียงมีความเสถียรอย่างมีประสิทธิภาพ การปฏิบัติทางคลินิกของมันอาจมี จำกัด นอกจากวิธีการตรึงแถบความตึงเครียดดังกล่าวแล้วยังมีการตรึงสาย Kirschner รวมกับเทคนิคแถบความตึงเครียดซึ่งได้รับการรายงานในวรรณคดี