กระดูกหักแบบเบนเนตต์คิดเป็นร้อยละ 1.4 ของกระดูกหักที่มือทั้งหมด กระดูกหักแบบเบนเนตต์มีลักษณะเฉพาะตัว คือ กระดูกส่วนปลายของกระดูกจะเคลื่อนไปในตำแหน่งเดิมตามหลักกายวิภาคเนื่องจากเอ็นกระดูกฝ่ามือเฉียงถูกดึง ส่วนกระดูกส่วนปลายจะเคลื่อนไปในแนวหลังและหงายขึ้นเนื่องจากเอ็นกล้ามเนื้อนำร่องยาวและกล้ามเนื้อนำร่องยาวถูกดึง
สำหรับกระดูกหักเบนเนตต์ที่เคลื่อน มักแนะนำให้ทำการรักษาด้วยการผ่าตัดเพื่อหลีกเลี่ยงการเสียสมดุลของข้อต่อระหว่างกระดูกฝ่ามือและกระดูกนิ้วหัวแม่มือ ในแง่ของวิธีการรักษาด้วยการผ่าตัด ระบบการตรึงด้วยแผ่นโลหะและสกรู รวมถึงการตรึงภายในด้วยลวดคิร์ชเนอร์ ถูกใช้กันอย่างแพร่หลายในทางคลินิก นักวิชาการจากโรงพยาบาลที่สามของเหอเป่ยได้เสนอเทคนิคแถบรัดด้วยลวดคิร์ชเนอร์ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการกรีดแผลเล็ก ๆ ที่รุกรานน้อยที่สุดเพื่อแก้ไขกระดูกหักเบนเนตต์ ซึ่งให้ผลลัพธ์ที่ดี
ขั้นตอนที่ 1: ผ่าบริเวณด้านรัศมีของข้อต่อคาร์โปเมทาคาร์ปัสเป็นระยะทาง 1.3 ซม. ผ่าออกเป็นชั้นๆ เพื่อเปิดเผยพื้นที่ดังกล่าว หดกล้ามเนื้อ abductor pollicis longus เข้าไปทางด้านอัลนา และเปิดเผยด้านหลังของข้อต่อคาร์โปเมทาคาร์ปัส
ขั้นตอนที่ 2: ใช้แรงดึงด้วยมือและบิดนิ้วหัวแม่มือเพื่อลดการแตกหัก สอดลวดคิร์ชเนอร์ขนาด 1 มม. เข้าไปที่ปลายกระดูกที่หัก ห่างจากข้อต่อระหว่างกระดูกฝ่ามือและกระดูกฝ่ามือ 1-1.5 ซม. เพื่อตรึงชิ้นส่วนกระดูกส่วนต้น หลังจากลวดคิร์ชเนอร์ทะลุชิ้นส่วนกระดูกแล้ว ให้สอดลวดเข้าไปอีก 1 ซม.
ขั้นตอนที่ 3: นำลวดมาพันเป็นรูปเลขแปดรอบปลายทั้งสองข้างของลวด Kirschner จากนั้นจึงยึดให้แน่น
เทคนิคการตรึงด้วยลวด Kirschner ถูกนำมาใช้ในกระดูกหักหลายกรณี แต่สำหรับกระดูกหักของ Bennett แผลผ่าตัดเล็กมักทำให้มองเห็นไม่ชัดและทำให้ขั้นตอนการรักษามีความท้าทาย นอกจากนี้ หากกระดูกหักแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย การใช้ลวด Kirschner เพียงเส้นเดียวอาจไม่สามารถทำให้กระดูกส่วนต้นมีความมั่นคงได้อย่างมีประสิทธิภาพ การใช้งานจริงทางคลินิกของเทคนิคนี้อาจมีข้อจำกัด นอกจากวิธีการตรึงด้วยลวด Kirschner ที่กล่าวถึงข้างต้นแล้ว ยังมีการตรึงด้วยลวด Kirschner ร่วมกับเทคนิคการตรึงด้วยลวด ซึ่งมีรายงานในเอกสารด้วยเช่นกัน
เวลาโพสต์: 24-9-2024
